کمرگاه دنا
پنجشنبه, ۱۱ آذر ۱۳۹۵، ۰۱:۱۵ ب.ظ
مسعود رضایی بیاره
کمرگاه دنا
روی مــــژگان من و دامـــــان چشم لالـــه گون
رُسته هر سو دسته دسته لالــــه‌های واژگـــون
باغبـــــان عشق مـــی دانــــد، ندیدست و نـچید
ایچنین گـُـــل هـــای سرخ و آتشینی تـــا کنــون
آسمان گــــویی بهــــار پُـــر نمــی بــاریده است
روی دامــــانم به ژرفی تیــــره‌ای بـــاران خون
بین تـــــردید نـــــگاهت ، چیست تقــــدیر دلـــم
بگــــذرم یـــا بــا تو مـــانم تــا سحرگاه جنــون
تیشـــه‌ای کــــو، تــا نویسم بـر کمـــرگاه دنـــا
داستــانی تــــازه از فـــرهاد و کـــــوه بیستون
هر که می سوزد در آتش چـاره‌ای دارد ، مگر
من که می سوزم سراسر از برون و از درون
