مسعود رضایی بیاره

ارگ بم

پیش چشمش مُردم و سر خم نکرد

صید خون آلــوده را مــرهم  نکرد


بعــد عمـری انتــظار آمـــد ، ولـی

بی وفــا بر من نــگاهی هم نــکرد


آنچـــه کــرد او با من و شهر دـلم   

زلزلــــه بــا ارگ شهر بــَـم نــکرد


بر گلــــویم تیــــغ بنهـــاد و کشید

زخـــــم تیـغ دست او دردم نــکرد


مـا وفــــا کــردیم و آن نامهربــان

از جفــا و بی وفـــــایی کـم نــکرد


بی وفایـی ، رنج ، حرمـان و جفا

ایـــن دل دـــــیوانه را آدم نــکرد


پـــرچـم تسلیم بــــالا بـــرُد عشق

التفاتی هم به ایـــن پـــرچم نـکرد


آنچه او با من در اخر کرد و رفت

شعلــــه‌ی خورشید با شبنم نکرد