مسعود رضایی بیاره

دیوار تنهایی

آه ، میدانم نمی خـــواهی  نمی خــــواهی مرا

یــــاد کن امــــا خـــدا را گــاه و بی گاهی مـرا 


هــر کجا دیــدی بساط سوگ و سور افکنده‌اند

یـــاد کــن با نـــم نـــم اشکی پس از آهــی مرا


می روم صحرا به صحرا با خیالت روز و شب

نی هــواخواهی نه دلــداری نه همراهـــی مرا


روزها رفتند هــر یک ، ای دریـــغ از دیــگری

یـــاد نـــاوردی نــــگارا هفته‌ای ماهــــی مـرا


رفتی امـــا خوب مـــی دانی نمـــی مانـــد بجا

در پس دیـــــوار تنهایــــی دگــر راهــــی مرا


 گــر هـزار اختر بتابــد در شب تهـنـائیم

همچــــان در آسمانم جلوه‌ی مـــاهی مرا