ضرب المثل
مسعود رضایی بیاره
ضرب المثل
نـگاهت را غـــزل گفتیم و رفتیم
لبـــانت را عسـل گفتیــم و رفتیم
بـه شیرینی میـــان دفتــر عشق
دو تا ضرب المثل گفتیم و رفتیم
مسعود رضایی بیاره
ضرب المثل
نـگاهت را غـــزل گفتیم و رفتیم
لبـــانت را عسـل گفتیــم و رفتیم
بـه شیرینی میـــان دفتــر عشق
دو تا ضرب المثل گفتیم و رفتیم
مسعود رضایی بیاره
حضرت عشق
چه کــردی با دلم ، جانا چه کردی
به چشمانت بگو مــارا
چه کــردی
نمـــی پـــرسد کسی دردا ز لیــــلا
که با مجنون بی پـــروا
چه کردی
سلام از داغ دل بـر حضرت عشق
در این آتشکده با ما چــه کــردی
فریبم می دهـــد خـــواب نــگاهت
هـــلا رویـــای بـی فردا چه
کردی
قفس جـای من است ، اما نپرسید
مگر ای بلـــبل شیـــدا چه
کردی
سرودم نغمهای بر شاخهی عشق
نگر با ما در این سودا چـه کردی
مسعود رضایی بیاره
صدای پای آب
صــدا آری ، صـدای پای آب است
هــزاران نغمــه در آوای
آب است
اگــر خــــوابی ببیند چشم نــرگس
میـــان خــواب او رویای
آب است
غـــزل هـــای دل انــــگیز قنــاری
پُــر از گلــواژهی زیبـای آب است
نیایشهــــای بلبــل در سحرگـــاه
طنیــن دلـکش نجــــوای آب
است
صفـــای خنـــده بر لبهـای
غنچه
بهــای گـریه بر لبهـای آب است
خـــوشا خــوابی که زیر پرتو مه
کنــــار چشمه بـــا لالای آب است
نروید لالـــه ، ور روید به صحرا
کنـــــار پــای رهپیمــای آب است
سحر می گفت سهره با
گل سرخ
صفـای گلشن از سیمای
آب است
اگــر خنیـــاگری آیـــد ز هـــر سو
بهین آوا صــــدای پـای آب است
مسعود رضایی بیاره
نسیم دنا
سحرگاهی که رویم با خدا بود
نسیم آورد بــویی ، آشنـا بـود
دلم در پیچ و تــاب افتاد ،آری
شمیم بــوی گیسوی دنـــا بود
مسعود رضایی ببیاره
غزل خوان
غـــزل خـوان آمــدی ابـر بهـاری
عجب سوزی میـــان سینــه داری
سرشک از دیده باری ، بی قراری
ز مـــن عــاشقتری یــا سوگواری
مسعود رضایی بیاره
باران
هوا ابری و من سرشارم از تو
هـوا نمناک و من پُر
بارم از تو
ز ابــر تیـره بر دامــان کهسار
بسی مستانه تر می بارم از تو
بنـــالد بلبْْـــل شیــدا به گـلشن
نهاده لالــه سر بر دوش
لادن
ترا یـــاد آرم از جوبار چشمم
سرشکم بی سبب آید به دامن
مسعود رضایی بیاره
کویر
شمع سان می سوزم و عمرم به پایان می رود
قطره قطره عمرم از مــژگان به دامان می رود
خـــاک تب دار کـــویرم ، ابــر کـز مـن بــگذرد
رگ بـه رگ تـا استخوانم
بـوی بـاران می رود
بخت ما سر بر نمی دارد دمی از خواب خوش
سر ز خواب خوش که
بردارد شتابان می رود
واژگـــون آلالـــهای هستم کـه از نــازک دلــی
بــا نسیم انـــــدکی سر در
گـریبان مـــی رود
عمر مـــا را فرصت دیـــدار فــروردیـن نبـود
برف انـــدک مایــــه هنــگام
زمستان می رود
می تپم در خـــون خود بر دامـــن کــوه دنا
تیر خــــوره کبک دل افتان و خیزان می رود
مسعود رضایی بیاره
شقایق
خــرابم ، خستهام ، میخانـهای کو
فراغـــی ،گـوشهای، پیمانهای کو
دلــم بگرفت از این شهر غـم آباد
خـــرابی ، خلـوتی ،
ویرانهای کو
ندیـــدم خـــیر از این یـاران عاقل
ندیـــم سادهای ، دیــوانــهای
کـو
نمی آیـــــد نـــوای بلبـــلی مست
نسیم تــــازهای، پـــروانـهای کو
به چشمان و لب شبگرد عـــاشق
غــــزلهای تـَر و دُردانـــهای کو
شقایـــق دیده بر بنــد از حقــایق
سرودی ،قصهای ، افسانهای کو
لب خشکیـــــدهی گــُــل آتشم زد
عبـــــور نـــم نـــم سامانـهای کـو
مسعودر رضایی بیاره
عطر یاس
آتش عشق تُــــرا در جان
و تن پیچیدهام
کـورهی خـورشید را در
پیرهن پیچیدهام
تا شکوفـــا گشتهای بر دامــن اردیبهشت
با نسیم از بــی قراری در
چمـن پیچیدهام
طــــرح لبخندت نشسته لایـه لایه بر دلم
یــــادگــاران تُــرا در
نستــرن پیچـــیدهام
ای کدامین نوبهار، آیا
به خـود پیچیدهای
بوی این اردیبهشتی را که من پیچیدهام
نغمههــای سهره می آید ز پردیس غزل
عـطر یـاس دل نشینم در سخن پیچیدهام
مسعود رضایی بیاره
نسیم رهگذر
نسیم رهـــــــگذر بــــودیم و رفتیـم
کنــــــار گـُــــل نیاسودیـــم و
رفتیم
گهــــی آهستــه و گاهـــــی شتابان
نشیب عمــــر پیمـــودیــم و
رفتیــم
چو دیدیم عشق می سوزد در آتش
بــــر آن آتش بیفــزودیــم و
رفتــم
کنـــــار دار دنیـــــــا می گذشتیـــم
بفـــرما گفت : فــرمودیم
و رفتیــم
ز یـــاری گــر غبــاری بر دل افتـاد
غبـــار از سینه بـــزدودیم و رفتیم
شکستیــم و گسستیــم و نشستیــم
نیـــازردیـم و فــرسودیم و
رفتیــم
هر آنکس نــاروایـی گفت ، برخود
روا کـــردیم و نشنودیــم
و رفتیـم
اگر خـــونی چــکید از نـوک مژگان
بــه رخسار دل انـــدودیم
و رفتیـم
نشان مرغ عاشق سهره این است
که مـا گفتیـم و بسرودیم و رفتیــم
مسعود رضایی بیاره
اردیبهشت
سر بِنِـــه باد سحر بـــر دامــــــن اردیبهشت
بـــوی گـــُل می آیــد از پیراهـــن
اردیبهشت
روز میــلادت مبـــارک ، تا شکفتی در چمــن
لالـــه گــــون آتش گرفته
خـرمن اردیبهشت
ای شقایق های وحشی ،اندک اندک می رسد
مــوسم عـــاشق کشی بـــا
زادن اردیبهشت
نامت ای زیباتر از گــُل ، در غـزل پیچیدهام
تا بمــــاند یـــــادگاری بر
تــــن اردیبهشت
دلربــــایی مـی کند از بــــاد صبح نـــوبهار
خـــار اگر رویـــد کنـــار گـُلشن
اردیبهشت
سهره مــی خواند تــرانه بر فراز شاخسار
بوی گــُل مــــی آید از پیــراهن اردیبهشت
مسعود رضایی بیاره
گُلاب
نسیم از بـــوی گـُل در پیچ و تـاب است
خـــوشا عیشی که هنــــگام
شباب است
سحر مـــی گفت بلبـل بـا گـُــل ، ای یــار
سحرگـــه آمد و چشمت به
خـواب است
منم دلــــداده و عــــاشق ، چــــــرا تــو
پـــریده رنــگت و حـــالی خـــراب
است
بـگفت : ای عـــاشق شیـــدا نــطر کــن
در این جامی که سرشار از گلاب است
مـــکن نـامهربـــانی بـــا مــــن ای یـــار
بهــــــار عمر گــُلهــا بــا شتـاب است
سحر مــــی گفت نیلـــــوفر به مــرداب
که دور عمر ما خـــوابی
بــر آب است
شب مهتــاب و ساقــــی بـــر سر لطف
همین از عمـر بــاقــی در
حساب است
نــــگو فــــردا چـه می زایـد سحرگــه
نمی دانــــم ، سوالــی بی
جواب است
چه می جویی در این صحرای سوزان
که هرموجی در آن مـوج
سراب است
بیـــا جــــامی بنــوش و واره از غــــم
عـــــــــلاج درد دانــــــایی شراب است
مسعود رضایی بیاره
فصل پنجم
با تـــو ای دنیـــای من ، دنیا چه زیبا می شود
لالـــه میخدد به صحرا، گـُـــل شکوفا می شود
در حصار تنـگ و تیره ، تــا بیـاندیشم بـه تــو
زندگانــــی در نــگاهم ، بـــاغ رویــا می شود
ای پـرستوی مهاجـــــر، تــا بیـــــایی از سفـر
جنــــگل سبز نــگاهم تـــار و تنــــها می شود
قــوی دریـــای خیــالم ، تا تو گـردن می کشی
ساحـــــل رویائیـــم غــــرق تمـاشا مـــی شود
لای تقویمی که فصــل پنجمش نــام تـو نیست
روز و شب بیهوده هی امروز و فردا می شود
مسعود رضایی بیاره
رسم عاشقی
شنیدم موسم گل لالــه می گفت
به طعـنه با نسیم صبحــگاهـی
برو بی تابی از پروانه آمـوز
که می سوزد سراپا با نـگاهی
مسعود رضایی بیاره
سراب
بخوابیــد ای شقایــقهـــــای وحشی
که این رویای بی فــردا
سراب است
سحر مــی گفت نیلــوفـر به مــرداب
که نقش روی مـا نقشی بر آب است
مسعود رضایی بیاره
گل و بلبل
سحرگاهـــان کــه بـــاد نوبهـاری
کمند مـــوی گــُل را
شانه می زد
نــــوای سوزنـــاکــی آتـــشم زد
که بلبل شعله ور در لانه می زد
مسعود رضایی بیاره
نقاشی
قــلم آهسته لغــزید و به حسرت
شنیـدم گفت در گــوش
نقَــاشی
میــان قـــاب تنــگ زنــــدگانی
چه فرقی می کند باشی نباشی
مسعود رضایی بیاره
اشک غزل
چشم گیـــرای تُـــرا از چـــه بر انـگیختهاند
چــه شرابیست که بــا چشم
تــو آمیختهانـد
نـــرگس چشم خمــــارین تـُــرا نیست خـــبر
که چه سوزی به دل شعر
و غزل ریختهاند
آفت جـــــان مــن و داغ دل بـــاد صبـاست
این غـــزلواره کــه بر
دوش تو آویختهاند
ابــر چشمان مـــن و بـــاد سحرگــاه بهــار
به سرت بــوی گُــل و اشک غزل بیختهاند
ره به حــالم ببرد جــام می و نـــالهی نــی
کـــه نـــدیمان مــن و محرم فـــرهیختهاند
مسعود رضایی بیاره
خوشتر از سرو تو یک سرو سرافــراخته نیست
دل نــــدارد کــه تـــرا بیند و دل بــــاخته نیست
جــــز فـــرو ریختــن و سوختن ای مـــایه نـــاز
کار دیــــگر ز دل و دیـــــدهی
ما ساختـه نیست
تـــا مــــی عشق بـه خمخـــانهی دل ریختـــهاند
بــــادهای نـــاب تـر از
چشم تـو انـــداخته نیست
غیر از این سنگ سیه فــام که در سینهی توست
نیست حُسنی که به هر عضو تو پرداخته نیست
من یــکی شاعـــر شوریـــده و تو بـــاغ خیـــال
گـُلبنــی نیست که بر شاخـــهی او فـــاخته نیست
مسعود رضایی بیاره
خون گلاب
مـا سلسلـه در سلسله از خـــون شرابیم
از ریشهی عشقیم و ز آئینـــــه و آبیـــم
با تنــــدر دیــــوانه بــکوبیم و بــرقصیم
بـــا بــاد گریزنــده بـه هــر سو بشتابیـم
شبها که زند پرتو مه شعله بـه صحرا
بـا مـــاه بسوزیــم و بخندیـــم و بتابیــم
با سورهی گـُل وقت سحر نغمه سراییـم
بــــاران و من و چلچلــههـا اهــل کتابیم
بــــوی دل ما شامـــهی مـی را بنــوازد
از اشک گـُــل یاسمن و خـــون گـُـــلابیم
مسعود رضایی بیاره
مهتاب
تا هست مــــی و میکده ساقــــی بـه سلامت
پیمانه به لبهــــای تو
و جــــام بـــه کـامت
دیریست که از چشم سیه فام تو ای دوست
پــی بـــرده نــــــگاهم بــه مضامین
پیامت
خوش باش تو و آنکه ترا مونس جان است
کافیست مــــرا نـــوش دل از
جــــام کلامت
بــــگذار بسوزم کـــه سزای دلــم این است
در آتشم افکنـــــدی و رفتــی
، بــه سلامت
تا بردمـــد از شاخــــهی خشکیده گُلـــی نو
دیـــــدار مــن و چشم تـــو و
روزِ قیامت
یاد آر ز مـا هر شبی ای دوست که مهتاب
آهسته نهــــد پا بـه سر گـــوشهی بــامت
مسعود رضایی بیاره
میکده
آیینــه تر از آینــــه بـــودیـــم ، شکستیم
مستانه تـــر از بـــاد
سحرگـاه ، نشستیم
با عشق بگوئید در این کوچهی بُن بست
آن فرصت پیش آمـــده
و رفتـه ز دستیم
ای توبـــهی دوشینه بیا دیده به هــم نـِه
انگار که عهـــدی نـه
ببستیم و گسستیم
تا هست مــی و میکــــده ای ساقی بـاقی
غیر از تو نخواهیـم و بجز مـی نپرستیم
تــا هستم و هستی سر پیمانــــه سلامت
انـــگار نبودیــم و نـه انــگار که هستیم
مسعود رضایی بیاره
بار گناه
شب تاریک مـن از چشم سیاهیست که نیست
خرمنم سوخته از بــرق نگاهیست که نیست
تــا بسازد سحـــری کـــــار دلـش را شرری
چشم امیـد من از شعلـهی
آهیست که نیست
دیــدگانـم همه شب در پس ایـــن شام سیـه
سالهـــا منتـظر پـرتــو مـاهیست کـه نیست
در پس خــط غبـــاری که نــدانم به کجاست
مردم دیـدهی ما چشم به
راهیست که نیست
کوچه پس کوچهی این شهر به هم ریختهام
اثـری از گــــذر پــــای
سپاهیست که نیست
هر عقوبت کـه ببینم نه هم ازکردهی ماست
همهی درد مــن از بـار گناهیست که نیست
مسعود رضایی بیاره
دعا
زنــدگی بی تـــو پُر از خاطرههاییست که نیست
نفسم بــی تو پُـر از
عطــر هـواییست که نیست
تــا بلــــرزد دلــــم
و اشک مـــن آیـــد بـه سخن
گـوش دل منتظـر نغمــــهی
پاییست کــه نیست
روز و شب بـا تو سخن گـویـم و دیـوانه صفت
همهی هوش و حواسم به
صداییست که نیست
صید خو کـــرده به صیـــادم و آیــم بــه شتاب
سر مـا در گــرو عهــــد
و وفـاییست که نیست
نــــوشدارو نکنــــــد چـــارهی شمشیر فــــراق
چــارهی درد مــن از
دسته دواییست که نیست
هــی دعـــا کــــردم و کس سوز صدایــم نشیند
شاید این ناحیه در دست خــداییست که نیست
مسعود رضایی بیاره
غزل آوا
نوبهـــــار است ، دلـــــم شوق شکفتــن دارد
غـــــــرل آوای گُـــــــل لالــــــه
شنفتـن دارد
سر نهـــــاده سر گیسوی شقایـــق گُـل اشک
داغ دل هــــم بــه دل غمــــزده گفتــن دارد
غنچه را گــو که چه دیدی ز دم سرد خـزان
کـــه سخنهــا بــه لب و
میــــل نهفتـن دارد
ژالـــه بر سینهی گُـــل خفته سحرگـاه بهــار
تا ابــــد گـــو نگشا دیـــده
، کـه خفتن دارد
یاد یارت به سر و شب همه شب تا به سحر
دانـــه دانــه گُــهر از هــر
مــژه رفتن دارد
بر سر شاخ سخن سهره غــزل مــی خواند
نــالـــهی مـــــرغ دل افتـــــاده شنُفتن دارد
مسعود رضایی بیاره
گل حسرت
فــــرودین آمــد ، نیـامد نـرگس چشمان تــو
گُـــل تماشائی نــدارد، بـــی
لب خنــدان تــو
ازسر کهسار یـــادم لحظـــهای بیرون نــرفت
سایــههای ابــر سرگـــردان
بــی بـــاران تـو
چاره دارد هـر غمی ای عشق، هردردی دوا
جـــز غم دیرینه و این
درد بــی درمـــان تـو
فـــرودین امد ، ولــی من ماندهام ای روزگار
در خـــزان سرد گــُلریزان
بــی سامـــان تــو
برنرگـردی سال کهنه ، جـز گـُل حسرت نزد
سر زخــاک باغــم از
آغـــاز تـا پــایــان تـــو
فرودین و تیر و دی ماهت خزانی رنگ بود
مهری از مهرت نــدیدم ، آبـــی از آبــان تو
مسعود رضایی بیاره
آتش نهفته
دیـــگر نــــوای سهره صدایــــم نمی کنــد
این مــــرغ پَـــر شکسته
هــوایم نمی کنــد
ای جــــان خسته کـــه بـــر لب رسیــدهای
خـــواهی برو ، نــرو فرق برایـم نمی کند
مائیـــم و یـــک نفس ، بگیــرش از آن تــو
بخشش به یک نفس که
گــــدایم نمـــی کند
بر تــــار و پـــود سینه چنانــم تنیده است
کـــز نقش او، مـــرگ جــــدایم
نمی کنـــد
این جامها که می کشم از پی به نیمه شب
تسکین نمی دهــــد و
دوایـــــم نمی کنـــد
با ما چــه کردهای که پس از رفتنت هنوز
ایـــن آتش نهفتــــه رهایـــــم نمی کنــــد
آتش عشق
مسعود رضایی بیاره
او تـــرک مــا نمــود و غمش تـــرک مــا نـــکرد
بیگانـــه گشت و یـــادی از ایـــن آشنا نـــکرد
در آتشم کشیـــد و تمــــاشا نمـــــود و رفت
وین شعلههای سرکش و سوزان رهـا نکرد
گفتم مـــرا عمر گـــــرامی تــــوئــی ، دریـــغ
بــــا مــــا بسی عمر گرامـــــی وفــــا نـــکرد
با آنکه کس ز آتش عشقش چو ما نسوخت
با مـــا وفــــا نکـــرد ، نـــــدانــــم چـــرا نــکرد
دستی کـه با غــزل سر مــویش کشیده ام
بــــا گیسوان سبز بنــفشه صبـــــــا نــــــکرد
پـــــا بر دلــــم نهــــــاد و ز آهـــم خبـــر نشد
آری شکست قلب مـــن امــــا صــــدا نـــکرد
پــــایی کــه او بـــر سر قلبـم نهـــــاد و رفت
پـــــای خـــــــزان بـــا دل آلالـــــههـــا نـــــکرد
مسعود رضایی بیاره
پرتــو مهر دل انــــگیز ، دنـا
یـــــادگار مـن و
پائیــــز، دنــا
بوی آغشته به آب و گِـــل مـن
نـخ به نـخ بافتـهای
بــا دل مـن
ترمــهی نــرم دل انگیز غـزل
خوشترین نغمهی پائیز
غــزل
کوچـــه سار غــم تنهــائی مـن
شب مهتابــی و شیــدائی مــن
نغمــهی تــار دل انـــگیز منی
شکوهی کـوچـهی پـــائیز منی
عشق یعنی تو و شیدائی شب
مـن و تنهــائی رویائَـــی شب
نغمــهای در دل شب ساز کنـم
شکوه در پــردهی شهنـاز
کنــم
از تو یــاد آرم و شور انـگیزم
غــزل و نغمــه به هـــم
آمیزم
از تو یــاد آرم و فـــریاد زنــم
شعله در پـــردهی بیـــداد
زنـم
من کـه سرشارتــر از پــائیزم
برگ برگ از تن خود می
ریزم
کـــوچه سار غم دیرینهی مــن
دل من دیـــدهی من سینهی
من
هـر سرودی که ز دل ساز کنم
از تـو یـــاد آرم و پـرواز کنم
پـــر کشم تــا سر کهسار دنـــا
یـــاد بــادا ز تــو یــــاد
آر مرا
سوز آواز پــــریشان منـــــی
یــــادی از مــا بکنـی
یــا نکنی
در دلــم زمـزمـــهای خاموشی
گاهگاهــی ز لبـم می جــوشی
نامت ای شبنم پــــــاک سحری
به لبم هر سحری مــیگــذری
حسرت شبنم چشمان تــــــوام
تشنهی نــم نــم بـــاران
تـوام
ای تو سرشار تر از سوز غزل
پــرتـو شمع دلفـروز غـــــزل
خوشتریـن واژهی سرشار دنـا
غـزل و زمززمــه و تار
، دنـا
قصهی شهر پــری وار خیــال
نغمـه پرداز دل و
تــــار خیـال
تا تو آیـــــی بـه لبم مــی میرم
باز با نــام تـو جـان مـی گیرم
هر بهاری که گـُل آید به چمن
یــاد کـن ای گـُْل آلالــه ز مـن
داغ پنهـــان دل و جــان منــی
آتش سینــــهی
پنهــان منــــی
داغـــدار غـــم پنهانـــی مـــن
بـاز گـو حــال پـریشانی مــن
مسعود رضایی بیاره
معبد شبنم
عیـــد است ، بیا خـــانهی دل را بُــگشائیم
از چهـــرهی آئینــــه
غبـــاری بـــزدائیـــم
حیف است که چون غنچه نبوئیم و نخندیم
دل را نــه گشائیـــم و سـرودی نسرائیــم
بـــرخیز ، کـــه تــا معبـــد شبنم بشتابیــم
گـُــــل را بنــــــوازیم و
چــمن را بستائیـم
گر دست دهــــد می به کف آریم و کنـاری
با سبزه بــرقصیم و غـــم
از دل بُـگشائیم
با یــــاد عِـــزیزان سفر کــــرده ز گـُـلشن
سازی بــــه کف آریـــم و
نـــوائی بنوائیم
برخیز ، کــــه هـر کینه ز باران سحرگــه
از سینـــه بشوئیم و چــــو
آئینــه نمائیـم
مـی خــواند سحر سهره به آوای حزینی
آشفتــهی گیسوی گُـــل و
بـــوی دنـائیم
برخیز کـــه وقت است ، ندانیم و نپرسیم
تا سال دگــــر او به کجــا مـا بــه کجائیم