رنگ رویا

مسعود رضایی بیاره

رنگ رویا

لای آثــــارم نشسته رنــــگ رویــــاهـــــای تـــو

بین ایـــــن ویرانــــه‌هــا پیداست جـــای پــای تو

هــر سحرگـــاهی ‌بـــــر‌آید  از گلـــــوی بیستون

جـــــان ‌شیرینم همیشه نـــــــاله‌ی شیــــدای تــو

بــــــوسه بر دیـــــواره‌های خاطـــراتم مــی زند  

زخم هـــــــای کهنـــه‌ی  پیــــدا و ناپیـــــدای تو

چیستی ای نغمــــه‌ی شیرین سحرانـــگیز عشق

می رود تـــا بـــی کــــــرانه نغمــــه‌ی آوای تـو

هر شبی می پرسم از خود، بی وفا آخر چه بود

فاصـــــله تــا ایـــن همه بین مــن و دنیـــای تو

از همان روزی کــه رفتی از دلـــم دیــگر نرفت

لحظـــــه‌ای تصویر چشم و خنـــده‌ی زیبـای تو

می زنــــد آتش به جــــانم لحظه لحظه یــاد آن

خندهــــــای دلنشین و مهـر بــــی پــروای تــو

دیده بر هم می نهم تا در هـــوای خواب خوش

بال بـــــگشایم میان بــــــــاغ رویــا‌هــــــای تو

ای خوشا خـــوابی که در یلـــدای یأس وانتظار

چهــــره آرایــــد سحر از تـــــابش سیمای تــو  

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره