مسعود رضایی بیاره

هم نفس

هر که یاد از ما کنـد در این قفس ، یادش بخیر

هـم قفس باشد مرا یا هـم نفس ، یادش به خیر


ما و دل بــودیم و یـــاری نــازنین و مهربـــان

دل برفت و یار رفت از دسترس ، یـادش بخیر


یــار دانــم بـی وفایـی کرد و مهر از مـا بُریـد

دل چـه دید از من نیامـد باز پس ، یادش بخیر


 گـَل سزاوار است اگـر بر دیده بنشانی ، ولـی

 گر بگیرد دوستی با خار و خس ، یادش بخیر


مـا کـه نـوش و نیش دنیـا پشت سر بگذاشتیم

یاد بـاد از مهر یار و خرمگس ، یادش به خیر


دست صیــــاد ستم مــی بُــرد هنـــگام بهــــار

 سهره‌ی سحرآفــرینی در قفس ، یــادش بخیر