هم نفس

مسعود رضایی بیاره

هم نفس

هر که یاد از ما کنـد در این قفس ، یادش بخیر

هـم قفس باشد مرا یا هـم نفس ، یادش به خیر

ما و دل بــودیم و یـــاری نــازنین و مهربـــان

دل برفت و یار رفت از دسترس ، یـادش بخیر

یــار دانــم بـی وفایـی کرد و مهر از مـا بُریـد

دل چـه دید از من نیامـد باز پس ، یادش بخیر

 گـَل سزاوار است اگـر بر دیده بنشانی ، ولـی

 گر بگیرد دوستی با خار و خس ، یادش بخیر

مـا کـه نـوش و نیش دنیـا پشت سر بگذاشتیم

یاد بـاد از مهر یار و خرمگس ، یادش به خیر

دست صیــــاد ستم مــی بُــرد هنـــگام بهــــار

 سهره‌ی سحرآفــرینی در قفس ، یــادش بخیر

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

شکوه

مسعود رضایی بیاره

شکوه

گوش کن ! زمـــزمه‌ی تار مرا می شنوی ؟

شکــوه‌ی تـــار و دل زار مــرا مــی شنوی؟

نفسم ، از پس ایـن دایـــره‌ی  تنـــگ قفس

نفمــــه‌ی مــرغ گـــرفتــار مرا می شنوی ؟

سنگ سنگم ز تـــن آهسته  فـرو می ریزد

گــوش کن ! نـــاله‌ی آوار مرا می شنوی ؟

بس که از دلهــــره‌ی چشم تــو لریزد دلــم

چـــاک افتاده به دیـــوار مـــرا مـی شنوی؟

سوخت پائــــبز غمت شاخـه‌ی سرسبز مرا

خش خش برگ نگونسار مـرا می شنوی ؟

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

گـُل اشک

مسعود رضایی بیاره

گل اشک

گـُـــل اشک از گریبانش  دمــی سر بــر نمــی دارد

خـــوشا آن سینه کز داغـــی هــوای نـم نمی دارد

شقایـــق را نمی دانــــم ، چه داغـی دارد اندر دل

که چون چشمان من چشمش ، نگاه پُر غمی دارد

خیـــالش بر نمـــی دارد سر از آغــــوش چشمانم

دلـــــم با یـاد  گیسویش ،  پـریشان عـــالمی دارد

به غیر از مـن که در صحرا کنــار لاله می سوزم

به گلشن هر گـُل سرخی نصیب  از همدمــی دارد

نمی روید گُــل از خــاکم و گر روید در این گلشن

نـــــگاهــی مهربـــان اما پُــر آب از شبنمـی دارد

غزل گاهی به رقص آید گهی آهسته می  گـــرید

کــه همچون سهره در سینه دل سر در گُمی دارد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

باغ آتش

مسعود رضایی بیاره

باغ آتش

ای خداوندی که هستی در زمین و در زمان

 خسته‌ گشتیم از زمین و خسته‌ایم از آسمان 

کو رهــی در روشنایی ، بــاز گــردانی  مرا

مهربـــان از این سیــاهی تا به عهد باستان

در خیابانـی که نامش زندگانـی بود ، نیست

دیــگر از آئیــن مهـر و مهربــانی‌هــا نشان

  یا که برگردان مــرا در عهــد نیــکان  کهـن  

یا ز دست این زمـــان و این زمانـه وارهان

کو سیاووشی که خنـدان از میان شعلـــه‌ها

پا نهــد در بـــاغ آتش شعله گــردد بوستان

راستی مُـرد و درستی قصــه و افسانـه شد

  یــاد بــاد از مهـرگان و عهـــد یــار مهربان 

سهره سر دادی سرودی بر سر سرو سُخن

  سرو می سوزد سُخن می‌نالد از این داستان  

صبح ازل

مسعود رضایی بیاره

صبح ازل

لبش شیرین تر از شهد عسل بود

نـــگاهش پــرتو صبــح ازل بود

طنین خنـــده بر لب‌هــای نوشین

روان چشمه در جــوی غزل بود

وفا

مسعود رضایی بیاره

وفا

وفا کـردم ، وفــا با مـا نـکردی

مـرا آتش زدی ، پـروا نـکردی

صدا کـردم ، صدایم را شنیدی

نگاهـم کردی و لب وا نـکردی

سراپا سوختم ، دیدی و رفتی

مرا کشتی ولی  حاشا نـکردی

مـــرا از کـــام این دریای آتش

توانستی گــرفت ، امــا نکردی

به یاد آور مرا روزی که دیگر

ز مــا عاشقتری پیــدا نــکردی

 نگفتی بی وفـایان را عـدم به

تو هم ای بی وفا آیــا نـکردی

تاراج

مسعود رضایی بیاره

تاراج

نوبهار آمـــد ولــی بلبــل لب از لب وا  نــکرد

بلبــل از پالیــز رفتـه ، یـــا گُــلی پیـــدا نــکرد

دست تاراجی که بر ما بی وفا بگشود و رفت

با نهـــــال بـــاغ نــو بـــاران سیل آسا نــکرد

گفتمش با گــریه :‌ مهر دیگری داری به دل؟

سنگدل خنـــدید و مهر یــار نو حــاشا نـکرد

راه پُر خونی که من با پــای دل طـی کرده‌ام

عشق می داند کـه مجنون از غـم لیــلا نکرد

خانـــه آبــاد آمــد امـا از دلــم بیرون نــرفت

تا به هــر پس کوچـه‌ای ویـرانه‌ای برپا نکرد

آنچه با ما کــرده‌انـد این دوستان از دوستی

چشم بد هــرگز نبیند ، دشمنی بــا مــا نکرد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

خیابان عدم

مسعود رضایی بیاره

خیابان عدم

اندک اندک نرم نرمک در دل ما خانه کرد

دل ز خـانه پرکشید و او در آنجا لانه کرد

شهر اُتــرار دلـم را چشم چنـگیـزی دگــر

با سپاهی از کـرشمه ساقط و ویرانه کرد

آنچــه کرد آن بی وفـا با ارگ ویران دلـم

زلـزله با ارگ بم اینگونه بی پروا نه کرد

خانـه‌ای بی نـام بــودم در  خیابــان عـدم

عشق پُر غوغای او ما را تماشاخانه کرد

ما کجــا میخــانه و اسباب میخواری کجا

  چشم او ما را ندیم و همدم پیمــانه کــرد  

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

اقلیم دل

مسعود رضای بیاره

اقلیم دل

نـــاز کن امّا  خـــدا را ، جــور نه بیـداد نه

بنـــد مهرم بـر دل افکــن ، بنـد استبـداد نه

داد بستان از دل ما گــردم از هستی بـر آر

سر نکش از ما و پـای از بند عشق آزاد نه

تا توئــی فرمـــانروای کشور و اقلیــم  دل

کشورت ویـــرانه بــاد و خانـــه‌ام آبــاد نه

از کــدامین سو گذشی ، ای بهــار دلنشین

لالـــه و گـُل آمــد امّا سرو نــه شمشاد نه

در دلم هـر لحظه یادت بگذرد یادت به خیر

یاد کــردی از همه وز ما به سالی  یـاد نه

خانه‌ات آباد باد ای عشق شیرین می دهی

کام هر ناعــاشقی را ، قیس نه فــرهاد نه

عیدانه

مسعود رضایی بیاره

عیدانه

ای بهــــار پُـر گـُلم ، عیدانــه می خواهــی چکـار

از چـــو من آواره‌ای ، کاشانـه می خواهی چکار

دانــــه دانـــه اشک سُرخم را به  زر تــار غـــزل

گــردن آویزت کنم ، دُردانــه می خـــواهی چـکار

گفته بـــودی کـو دلــی ، تــا سخت ویـرانش کنم

از منی ویــرانه تر ؟ ویــرانه مــی خـواهی چکار

همچو من دیــــوانـه‌ای داری میـــان شهر عشق

با چــو من دیوانه‌ای ، دیــوانه می خواهی چـکار

من که مــی گـردم به دورت تا سحر بی بال و پر

شمع بــــزم دلبری ، پــــروانه می خـواهی چکار

رشتـــه رشتــه گیسوانت را بـــه تــــار مثنـــوی

بسته‌ام ای شعر وحشی ، شانه می خواهی چکار

  گفتــی از  لیـــــلا و مجنـونش بـــگو افسانــه‌ای  

ما که خود افسانه‌ایم ، افسانه می خواهی چـکار

ساغــر مست نـــــگاهت ، میـــکده در میکـــــده

با چنین میخانــــه‌ای ، پیمانــه می خواهی چکار

سهره‌ای دیــــوانه داری بر سر شـــاخ غــــزل

تـــار و تنبور و می و میخانه می خواهی چــکار

سبو

مسعود رضایی بیاره

سبو

نیست در شهر نــگاهی که ز جـادوی تو رَست

همه در بند تو هستند چـه هشیار و چــه مست

هیچ  مشاطه از این دست که چشمان تو هست

  قلـــــمِ سِحر بــه دریــــــای سیـه فـــــام نبست 

  روز اول کـــــه در آیینـــــه تمـــاشا کــــــردی  

مهر چشمت به دل بــــی غش آیینــــه نشست

 بـــاز نامـــد دگـــــر از  مستی و دیــوانه گری

از همان روز کــه بُــردی دل دیـــوانه ز دست

دل مــــا بر شط زیبــــای نــگاهت چو کسیست

 که سبو بُـــرد به آّب ، آب سبو بُـرد و شکست  

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

ضرب المثل

مسعود رضایی بیاره

ضرب المثل

نـگاهت را غـــزل گفتیم و رفتیم

لبـــانت را عسـل گفتیــم و رفتیم

بـه شیرینی میـــان دفتــر عشق

دو تا ضرب المثل گفتیم و رفتیم

حضرت عشق

مسعود رضایی بیاره

حضرت عشق

چه کــردی با دلم ، جانا چه کردی

به چشمانت بگو مــارا چه کــردی

نمـــی پـــرسد کسی دردا ز لیــــلا

که با مجنون بی پـــروا چه کردی

سلام از داغ دل بـر حضرت عشق

در این آتشکده  با ما چــه کــردی

فریبم می دهـــد خـــواب نــگاهت

هـــلا رویـــای بـی فردا چه کردی

قفس جـای من است ، اما نپرسید

مگر ای بلـــبل شیـــدا چه کردی

سرودم نغمه‌ای بر شاخه‌ی عشق

نگر با ما در این سودا چـه کردی

صدای پای آب

مسعود رضایی بیاره

صدای پای آب

صــدا آری ، صـدای پای آب است

هــزاران نغمــه در آوای آب است

اگــر خــــوابی ببیند چشم نــرگس

میـــان خــواب او رویای آب است

غـــزل هـــای دل انــــگیز قنــاری

پُــر از گلــواژه‌ی زیبـای آب است

نیایش‌هــــای بلبــل در سحرگـــاه

طنیــن دلـکش نجــــوای آب است

صفـــای خنـــده بر لب‌هـای غنچه

بهــای گـریه بر لب‌هـای آب است

خـــوشا خــوابی که زیر پرتو مه

کنــــار چشمه بـــا لالای آب است

نروید لالـــه ، ور روید به صحرا

کنـــــار پــای رهپیمــای آب است

سحر می گفت سهره با گل سرخ

صفـای گلشن از سیمای آب است

اگــر خنیـــاگری آیـــد ز هـــر سو

بهین آوا صــــدای پـای آب است

نسیم دنا

مسعود رضایی بیاره

نسیم دنا

سحرگاهی که رویم با خدا بود

نسیم آورد بــویی ، آشنـا بـود

 

دلم در پیچ و تــاب افتاد ،آری

شمیم بــوی گیسوی دنـــا بود

غزل خوان

                                  مسعود رضایی ببیاره

غزل خوان

غـــزل خـوان آمــدی ابـر بهـاری

عجب سوزی میـــان سینــه داری

 

سرشک از دیده باری ، بی قراری

ز مـــن عــاشقتری یــا سوگواری

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بارانه

مسعود رضایی بیاره

باران

هوا ابری و من سرشارم از تو

هـوا نمناک و من پُر بارم از تو

ز ابــر تیـره بر دامــان کهسار

بسی مستانه تر می بارم از تو

 

بنـــالد بلبْْـــل شیــدا به گـلشن

نهاده لالــه سر بر دوش لادن

ترا یـــاد آرم از جوبار چشمم

سرشکم بی سبب آید به دامن

کویر

مسعود رضایی بیاره

کویر

شمع سان می سوزم و عمرم به پایان می رود

قطره قطره عمرم از مــژگان به دامان می رود

 

خـــاک تب دار کـــویرم ، ابــر کـز مـن بــگذرد

رگ بـه رگ تـا استخوانم بـوی بـاران می رود

بخت ما سر بر نمی دارد دمی از خواب خوش

سر ز خواب خوش که بردارد شتابان می رود

واژگـــون آلالـــه‌ای هستم کـه از نــازک دلــی

بــا نسیم انـــــدکی سر در گـریبان مـــی رود

عمر مـــا را فرصت دیـــدار فــروردیـن نبـود

برف انـــدک مایــــه هنــگام زمستان می رود

می تپم در خـــون خود بر دامـــن کــوه  دنا

تیر خــــوره کبک دل افتان و خیزان می رود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

شقایق

مسعود رضایی بیاره

شقایق

خــرابم ، خسته‌ام ، میخانـه‌ای کو

فراغـــی ،گـوشه‌ای، پیمانه‌ای کو

دلــم بگرفت از این شهر غـم آباد

خـــرابی ، خلـوتی ، ویرانه‌ای کو

ندیـــدم خـــیر از این یـاران عاقل

ندیـــم ساده‌ای ، دیــوانــه‌ای کـو

نمی آیـــــد نـــوای بلبـــلی مست

نسیم تــــازه‌ای،  پـــروانـه‌ای کو

به چشمان و لب شبگرد عـــاشق

غــــزل‌های تـَر و دُردانـــه‌ای کو

شقایـــق دیده بر بنــد از حقــایق

سرودی ،قصه‌ای ، افسانه‌ای کو

لب خشکیـــــده‌ی گــُــل آتشم زد

عبـــــور نـــم نـــم سامانـه‌ای کـو  

عط یاس

مسعودر رضایی بیاره

عطر یاس

 آتش عشق تُــــرا در جان و تن پیچیده‌ام

 کـوره‌ی خـورشید را در پیرهن پیچیده‌ام

تا شکوفـــا گشته‌ای بر دامــن اردیبهشت

با نسیم از بــی قراری در چمـن پیچیده‌ام

طــــرح لبخندت نشسته لایـه لایه  بر دلم

یــــادگــاران تُــرا در نستــرن پیچـــیده‌ام

ای کدامین نوبهار، آیا به خـود پیچیده‌ای

بوی این اردیبهشتی  را که من پیچیده‌ام

نغمه‌هــای سهره می آید ز پردیس غزل

عـطر یـاس دل نشینم در سخن پیچیده‌ام

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

نسیم رهگذر

مسعود رضایی بیاره

نسیم رهگذر

نسیم رهـــــــگذر بــــودیم و رفتیـم

کنــــــار گـُــــل نیاسودیـــم و رفتیم

گهــــی آهستــه و گاهـــــی شتابان

نشیب عمــــر پیمـــودیــم و رفتیــم

چو دیدیم عشق می سوزد در آتش

بــــر آن آتش بیفــزودیــم و رفتــم

کنـــــار دار دنیـــــــا می گذشتیـــم

بفـــرما گفت : فــرمودیم و رفتیــم

ز یـــاری گــر غبــاری بر دل افتـاد

غبـــار از سینه بـــزدودیم و رفتیم

شکستیــم و گسستیــم و نشستیــم

نیـــازردیـم و فــرسودیم و رفتیــم

هر آنکس نــاروایـی گفت ، برخود

روا کـــردیم و نشنودیــم و رفتیـم

 

اگر خـــونی چــکید از نـوک مژگان  

بــه رخسار دل انـــدودیم و رفتیـم

نشان مرغ عاشق سهره این است

که مـا گفتیـم و بسرودیم و رفتیــم

اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

اردیبهشت

سر بِنِـــه باد سحر بـــر دامــــــن اردیبهشت

بـــوی گـــُل می آیــد از پیراهـــن اردیبهشت

روز میــلادت مبـــارک ، تا شکفتی در چمــن

لالـــه گــــون آتش گرفته خـرمن اردیبهشت

ای شقایق های وحشی ،اندک اندک می رسد

مــوسم عـــاشق کشی بـــا زادن اردیبهشت

ما خــــزانی زادگــان را  نیست دستان امید
تـــا بیندازیم گـُــل بــــر گـــردن اردیبهشت

نامت ای زیباتر از گــُل ، در غـزل پیچیده‌ام

تا بمــــاند یـــــادگاری بر تــــن اردیبهشت

دلربــــایی مـی کند از بــــاد صبح نـــوبهار

خـــار اگر رویـــد کنـــار گـُلشن اردیبهشت

سهره مــی خواند تــرانه بر فراز شاخسار

بوی گــُل مــــی آید از پیــراهن اردیبهشت

گلاب

مسعود رضایی بیاره

گُلاب

نسیم از بـــوی گـُل در پیچ و تـاب است

خـــوشا عیشی که هنــــگام شباب است

سحر مـــی گفت بلبـل بـا گـُــل ، ای یــار

سحرگـــه آمد و چشمت به خـواب است

منم دلــــداده و عــــاشق ، چــــــرا تــو

پـــریده رنــگت و حـــالی خـــراب است

بـگفت : ای عـــاشق شیـــدا نــطر کــن

 در این جامی که سرشار از گلاب است

مـــکن نـامهربـــانی بـــا مــــن ای یـــار

 بهــــــار عمر گــُل‌هــا بــا شتـاب است

سحر مــــی گفت نیلـــــوفر به مــرداب

که دور عمر ما خـــوابی بــر آب است

شب مهتــاب و ساقــــی بـــر سر لطف

همین از عمـر بــاقــی در حساب است

نــــگو فــــردا چـه می زایـد سحرگــه

نمی دانــــم ، سوالــی بی جواب است

چه می جویی در این صحرای سوزان

که هرموجی در آن مـوج سراب است

بیـــا جــــامی بنــوش و واره از غــــم

 عـــــــــلاج درد دانــــــایی شراب است

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

فصل پنجم

مسعود رضایی بیاره

فصل پنجم

با تـــو ای دنیـــای من ، دنیا چه زیبا می شود

لالـــه میخدد به صحرا، گـُـــل شکوفا می شود

در حصار تنـگ و تیره ، تــا بیـاندیشم بـه تــو

زندگانــــی در نــگاهم ، بـــاغ رویــا می شود

ای پـرستوی مهاجـــــر،  تــا بیـــــایی از سفـر

جنــــگل سبز نــگاهم تـــار و تنــــها می شود

 

قــوی دریـــای خیــالم ، تا تو گـردن می کشی

ساحـــــل رویائیـــم غــــرق تمـاشا مـــی شود

لای تقویمی که فصــل پنجمش نــام تـو نیست

روز و شب بیهوده هی امروز و فردا می شود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

رسم عاشقی

مسعود رضایی بیاره

رسم عاشقی

  شنیدم موسم گل لالــه می گفت

 به طعـنه با نسیم صبحــگاهـی

برو بی تابی از پروانه آمـوز

که می سوزد سراپا با نـگاهی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

سراب

مسعود رضایی بیاره

سراب

بخوابیــد ای شقایــق‌هـــــای وحشی

که این رویای بی فــردا سراب است

سحر مــی گفت نیلــوفـر به مــرداب

که نقش روی مـا نقشی بر آب است

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

گل و بلبل

مسعود رضایی بیاره

گل و بلبل

سحرگاهـــان کــه بـــاد نوبهـاری

کمند مـــوی گــُل را شانه می زد

نــــوای سوزنـــاکــی  آتـــشم زد

که بلبل شعله ور در لانه می زد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

نقاشی

مسعود رضایی بیاره

نقاشی

قــلم آهسته لغــزید و به حسرت

شنیـدم گفت در گــوش نقَــاشی

میــان قـــاب تنــگ زنــــدگانی

چه فرقی می کند باشی نباشی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

اشک غزل

مسعود رضایی بیاره

اشک غزل

چشم گیـــرای تُـــرا از چـــه بر انـگیخته‌اند

چــه شرابیست که بــا چشم تــو آمیخته‌انـد

نـــرگس چشم خمــــارین تـُــرا نیست خـــبر

که چه سوزی به دل شعر و غزل ریخته‌اند

آفت جـــــان مــن و داغ دل بـــاد صبـاست

این غـــزلواره کــه بر دوش تو آویخته‌اند

ابــر چشمان مـــن و بـــاد سحرگــاه بهــار

به سرت بــوی گُــل و اشک غزل بیخته‌اند

ره به حــالم ببرد جــام می و نـــاله‌ی نــی

کـــه نـــدیمان مــن و محرم فـــرهیخته‌اند

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

باغ خیال

مسعود رضایی بیاره

باغ خیال

خوشتر از سرو تو یک سرو سرافــراخته نیست

                   دل نــــدارد کــه تـــرا بیند و دل بــــاخته نیست

جــــز فـــرو ریختــن و سوختن ای مـــایه نـــاز

کار دیــــگر ز دل و دیـــــده‌ی ما ساختـه نیست

تـــا مــــی عشق بـه خمخـــانه‌ی دل ریختـــه‌اند  

بــــاده‌ای نـــاب تـر از چشم تـو انـــداخته نیست

غیر از این سنگ سیه فــام که در سینه‌‌ی توست

نیست حُسنی که به هر عضو تو پرداخته نیست

من یــکی شاعـــر شوریـــده و تو بـــاغ خیـــال

گـُلبنــی نیست که بر شاخـــه‌ی او فـــاخته نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره