یلدا

مسعود رضایی بیاره

یلدا

بـــاغ بی برگیم و از پــــائیز رویــــایی ترم

از غروب آخــــرین خـورشید یــــلدایی ترم

کـــــوچه‌ی تنهائیم را هیـــچ پــایی پُر نکرد

گر چــه از هر باغ پــائیزی تماشایــی تــرم 

رنگ بی مهری نمی گیرد هــــوای سینه‌ام

از سپهر پُـــر ستاره  پــــاک و مینایـی ترم

سرکشی ها می کنی از عشقم امَـا یوسفم !

هر شبی از شور و شیــدایی زلیخـایی ترم

رهـــروان شیـــخ صنعانیم و پیش چشم تو

جـــان مریم از مسیحــا هــم مسیحایی ترم

در نــــگاه مهربــانت غسلتعمیــدم بـــده

دختر ترسا کــه من از هر که ترسایی ترم 

گفته بودی قطره قطره آب شو تا نوشمت

اینک از بحر خــزر سرشار و دریایــی ترم

رنگ رویا

مسعود رضایی بیاره

رنگ رویا

لای آثــــارم نشسته رنــــگ رویــــاهـــــای تـــو

بین ایـــــن ویرانــــه‌هــا پیداست جـــای پــای تو

هــر سحرگـــاهی ‌بـــــر‌آید  از گلـــــوی بیستون

جـــــان ‌شیرینم همیشه نـــــــاله‌ی شیــــدای تــو

بــــــوسه بر دیـــــواره‌های خاطـــراتم مــی زند  

زخم هـــــــای کهنـــه‌ی  پیــــدا و ناپیـــــدای تو

چیستی ای نغمــــه‌ی شیرین سحرانـــگیز عشق

می رود تـــا بـــی کــــــرانه نغمــــه‌ی آوای تـو

هر شبی می پرسم از خود، بی وفا آخر چه بود

فاصـــــله تــا ایـــن همه بین مــن و دنیـــای تو

از همان روزی کــه رفتی از دلـــم دیــگر نرفت

لحظـــــه‌ای تصویر چشم و خنـــده‌ی زیبـای تو

می زنــــد آتش به جــــانم لحظه لحظه یــاد آن

خندهــــــای دلنشین و مهـر بــــی پــروای تــو

دیده بر هم می نهم تا در هـــوای خواب خوش

بال بـــــگشایم میان بــــــــاغ رویــا‌هــــــای تو

ای خوشا خـــوابی که در یلـــدای یأس وانتظار

چهــــره آرایــــد سحر از تـــــابش سیمای تــو  

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پائیز

مسعود رضایی بیاره

پائیز

بعد از آن روزی کـه رفتی  جـلوه از پائیز رفت

مهربـــانی پَـر کشید از بــــاغ و بـا گـُلریز رفت

سهره تـــرک آشیـــانه وز پِِِـــی او لالـــــه هــم

چــون پرستو و چکاوک هــای عاشق نیز رفت

خنــده پَــر زد از لبــانم ، لانــه‌ام را بـــاد بُــرد   

از لبـــان غنچــــه هـــم لبــخند مهر آمیـز رفت

بـــاغ پژمُــرد و نــــوایــی بـر نیامـــــد از لبـی

فـــاخته دم در کشیــد و بلبــــل از پـالــیز رفت

جـــان شیرینــم ، پس از تــو بیستون آرام شد

رفت فرهادت به حسرت از پی‌اش  پرویز رفت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دنای برف آلود

مسعود رضایی بیاره

دنای برف آلود

میــــان مردم شهر و تمــــام  بـــود و نبــود

دلـــــم گـــــرفته برایت ، دنــــای بــرف آلود

ز مـــن به تو ای کــــوه پُـــر غــــرور سلام 

ز مــــن بـــه تـــو ای چشمه سار دور درود

خـوشا کسی که به چشمت نهــاد دیده بخفت

سحر دوباره به چشمت ز خواب دیده گشود

هـــلاک جــــرعه‌ی آبـــی ز جــام چشم تـوام

کنـار این همه دریـــا ، میـــان این همه رود

تـــا پُــر شود منــــــظر چشمم ز جــــلوه‌ات

یک آسمان گـــــرفته نــگاهم ، ولی چه سود

دیوانه

مسعود رضایی بیاره

دیوانه

کـاشکی در سینه جـــای  دل نبـود

یــا کنــــار دل مـــرا مـنزل  نــبود

کــاش بـا دیــــوانه یک جــا زیستن

از سر شب تـــا سـحر مشکل نبود

می گذشتم بــادپــای از کــوی وی

گـر دل دیــــوانــه پا در گِــل نبود

شعـلـه می رویــد ز دشت سینه‌ام

کشتکــار عشق بـی حاصــل نبـود

تکیه بر امــواج  غـم کـی می زدم

عشق اگر دریای بـی ساحـل نبود

 دل به او دادیـم و او پس داد دل

مشکل از دل بـود دل قابـــل نبود

زندگی سخت است با دیــوانه‌هــا

طفل بــی پـروای دل عــاقل نبود

مهر یک سو آخرش دیـوانگیست

دل به او مـــایل و او مــایل نبود

قاتلم دل بــود و او جــان و دلــم

جــان ما او بود و او قاتـــل نبود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشتی

مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

یــــــــاد از آن روزی کــــــه سروی ســاده و آزاده بود

مـــــا به او دل داده و او هم بـــه مــــــا دل داده بــــود

چشم زیبـــــــایش فــــــــــروغ بـــــــــــــی زوال آفتــاب

مهربانـــــی‌هــــای او شیرین و صاف و ســــــاده بــود

در نـــــگاهش  زنــــــــــدگانی نغمــه از دل مــی سرود

دختــــــر اردیبهشت از عطــــــر بـــــاران زاده بـــــــود

می نشست اما نه چـون خـاکی بـه پـــای هــــر خسی

 کوهساری سایـــــه‌اش بر روی پــــا افتــاده بـود

از گـــــــرانـی‌هـــــای انـــــدیشه بـــــدخشان دلش

معــــــدن یــاقوت سرخ و گــــــوهر بیجــــاده بـود

پایمـال تُنـــــد بــــــاد مــــــوسم گـُــــــــــــلریز شد

لالــــه‌زاری را کــه دنیـــــا از بهشت آورده بــود

هر که می خواهد بگوید،هر چه می خواهد دلش

او نــگارستانی از گـُـــل‌هــای فــوق العـــاده بـود

سهره‌ی طبـع مرا این نغمـــه خــــوانی‌هــا نبـود

گر نــه او مــــرغ دلــم را در هـــوا پَـر داده بـود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

غبار انتظار

مسعود رضایی بیاره

غبار انتظار

کاروان‌هــــا آمـــــد امـــّا یــــار نـه دلــــدار نه

لالـــــه و گُـــل آمــد امّـــا سرو نـه سالار نـه

می دود هر سو نــــگاهم در میــان کـاروان

شایــد آیــــد نـــرمـه نــرمـه ، آه نــه انگار نه

دیــــــدگانم تــــار بینـد در غبــــــار انتــــــظار

نیست پیــدا در نــــگاهم راه نـه رهــــوار نه

دانم آیـــد او زمــانی کـز من شوریده حــال

نیست بر جـــا در زمـــانه یـــاد نـــه آثـار نــه

چـــار فصل زنــدگانی پُر گُـــل و آلالـــــه باد

دامـــن پاکت نــگارا ، خــار نه خــونخوار نـه

بر سر خاکم بیاید هر که می خواهد ، ولی

بی دف و تنبور نه  بـی تـار و بـی گیتار نه

آهنگ انتظار

مسعود رضایی بیاره

آهنگ آنتظار

گفته بـــــودی بــــاز مـــی گردی ، ولی انگار نه

آمــــدن در پــــی نـــــدارد رفتنت ایــن بــــار ، نه

 

گفته بـــــودم با دلــــم ، باران  اگـــر آیــد تـو هم

باز می گــردی پس از سالی ، ولــی انـــگار نه

 

نا امیدم ، دست می شویم ز دیـــــدارت ، ولـی

بر نمــــی دارد ز تــــو انــــدیشه نــه افـــکار نـه

 

فرودین آمد برفت و تیر و دی از پـــی گــذشت

سال و مه آمـــــد پیاپی ، یـــــار نـــه دلــــدار نه  

 

هر چه می گیری بگیر از من خــداوندا ، ولـــی

مهــر او از مـــن نگیر  و  فــــرصت دیـــــدار نــه

 

بعد از آن روزی که رفتی در کنارم روز و شب

غــــم فراوان دارم امّـــا محــــرم و غـمخوار نه

 

عقل می گوید نیاندیشم به تو دیــــگر  ، ولـی  

ایــن دل دیـــوانه و این هــــوش نــاهشیار نه

 

زنـــــدگی بــی جــلوه‌ی مهتاب و آب و آفتاب

سخت آسان است و بــی چشم سیاه یار نه

 

دوستت دارد خــدا ، مـــی دانــم امّــا نازنین

هیچ کس جون سهره‌ی دیــوانه‌ات بسیار نه

برف خون

مسعود رضایی بیاره

برف خون

بـــــاده هـــر شب تا سحرگاهــــان مرتب مـی کشم

جرعــــه جـــرعه گــاه گاهــی هـم لبالب می کشم

 

 هر چـــــه می ریزد به جـــامـم ساقــی بزم جـنون

دست او می بــــوسم و لاجــرعه بـر لب می کشم

 

 دل نمی گیرد قـــــرار ،  امــــّا نمــی دانـــد کسی 

آنچـه من از دست این دیوانــه هر شب می کشم

 

 داد نـــــاکامی ز کـــــی بستانـــم ای چـــرخ فــلک

آنچه بر سر می رود از چشم کـــوکب مــی کشم

 

 مشرب مـــا مهربـــــانی بـــود و عشق و دوستی

درد‌هــــــا در سینه از آثـــــار مشرب مــــی کشم

 

 طفـــــــل عقـــلم مـــی گـــریزد از دبستان غمش

دست او می گیرم و هرشب به مکتب می کشم

 

 بـی وفــــــا تصویر چشمان تـــرا هــــر نیمه شب

لابــــــــلای خاطــــراتم  بــــا مـــرکب مـــــی کشم

 

 سهره‌ی بـــی آشیانت را میـــــان بــــرف خـــــون

در شب سرد زمستانی بــه مــرکب مــــی کشم

کمرگاه دنا

مسعود رضایی بیاره

کمرگاه دنا

روی مــــژگان من و دامـــــان چشم لالـــه گون

رُسته هر سو دسته دسته لالــــه‌های واژگـــون

 

باغبـــــان عشق مـــی دانــــد،  ندیدست و نـچید

ایچنین گـُـــل هـــای سرخ و آتشینی تـــا کنــون

 

آسمان گــــویی بهــــار پُـــر نمــی بــاریده است

روی دامــــانم به ژرفی تیــــره‌ای بـــاران خون

 

بین تـــــردید نـــــگاهت ، چیست تقــــدیر دلـــم

بگــــذرم یـــا بــا تو مـــانم تــا سحرگاه جنــون

 

تیشـــه‌ای کــــو،  تــا نویسم بـر کمـــرگاه دنـــا

داستــانی تــــازه از فـــرهاد و کـــــوه بیستون

 

هر که می سوزد در آتش چـاره‌ای دارد ، مگر

من که می سوزم سراسر از برون و از درون

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پایان

مسعود رضایی بیاره

پایان

بخت مــا را فرصتی  از گــــردش ایــــام نیست

عاشقان را بهره از ایــــام و جــام و کــام نیست

 

می روم صحرا به صحرا همره مجنون ، ولــی

منزلی در آخــــر ایـــن  راه نــــافرجـــام نیست

 

گفتمش در سینه مــا را جای ده ، خندیـد و گفت

سینه‌ی مــا جـــای هر دیـــوانه‌ی بــد نـام نیست

 

گفتمش در سر مرا غیر از خیالت نیست ، گفت 

جای مــــا درموج این  دریای پر اوهــام نیست

 

واژه هایت بــــــوی بــــاران بهـــاری مــی دهد

کلبــــــــه‌ام  را طــــاقت سیلاب نـــا آرام نیست

 

قطـــره قطــــره از لبانم می چــــکد خون جــگر

سرخی لب هـــای ما از بــــاده‌ی گـُل فام نیست

 

در نـــــگاه سرد او پــایــــان خـــود را دیـــده‌ام

می روم ، محتاج پیک و نــــامه و پیــغام نیست

ایــن دل صد پــــاره  زخـــم چشم آهـوی دناست

زخـــم تیر و تــرکش و بـرگ لب صمصام نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

نسیم پائیز

مسعود رضایی بیاره

نسیم پاِئیز

ایّـــام  دل انـــگیز و غم انگیز منی

سرشارتـــرین بهـــار و پــائیز منی

با هر نفسی که می کشی مـی لرزم

مـن بـــرگم و تـو نسیم گـُلریز منی

انتظار

مسعود رضایی بیاره

انتظار

پا بنه بر سر چشمم ، به صفــــای قدمت

تازه کــــن داغ دلــم را به هـــوای قدمت

 

آه از لحظه که مـی آیی و لرزد از شوق

دل ناباور از آهنـــگ و صــــدای  قدمت

 

فرش کـردم در دل را که تو شاید بنهی

بر سر دیـــــده‌ی ما درد و بلای قدمت

 

ترسم ای دوست بمیریم و بمـــاند بر دل

حسرت آمــــدن و ساز و نـــوای قــدمت

 

دردمندیم و بلا دیــــده ی آفـــــات فـراق

چـــــاره کن درد جــدایی به دوای قدمت

 

منم و جــان به لب آمده ای چشم به ره

که بیفتیم به خــــاک و سر پــــای قدمت

 

دلــــم آشفته بیا و به نـــــــگاهی بسپار

کشور جان مرا زیــــــر لــــــوای قدمت

 

روزها رفت و به درگـــاه نگاهم ندمید

 ماه من جلــــوه‌ی زیبای نمـــای قدمت  

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

باغ وفا

مسعود رضایی بیاره

باغ وفا

فرصتی کو تا بگیرم لحظـــه‌ای  دامان دوست

بوسم از بی اختیـــاری دامن و دستان دوست

سر نهم در پیش پایش ، عقـــده از دل وا کنم

‌نـــالم از شب‌های تار و تیره‌‌ی هجران دوست

از خـــدا خواهم بگیرد جـان ما را بیش از این

نیست تاب و طاقت هجران بـــی پـایان دوست

خشکسال مهربانـــی کِشت جــانم را بسوخت

سال و مه رفت و نیامد نــم نــم باران دوست

دیــده بر هم می گـذارم ، تا بیاسایم ، ولــــی

جلــوه آراید به چشمم چهره‌ی خندان دوست

سهره‌ی بـــاغ وفـایم ، تــا بمیرم روز و شب

نغمه خوانی می کنم با درد بی درمان دوست

سیه چشمان قشقایی

سیه چشمان قشقایی

کُلَه بر کاکل گیسو ، لچــــک بـر مــــویت افکندی

قــرارم را زکف بـُـــردی ، دلم از سینه بر کندی

 

قیـامت مـی کند قـامت ، میان  جــــامـه‌ی رنگین

کمرها بشکند وقتی ، بـه سر دسمال مــــی بندی

 

شکر ریزی و گُل بیزی به رقصیدن چو برخیزی

در آمیزی به دل وقتی  که همچون غنچه می خندی

 

بـه گرد مـاه رخسارت ، خـدا را عـــقدرو  بگشا

که آتش مــــی زند رویت ، به مینوی خــــداوندی

 

نسیم صبح فـــروردین ،گـــراز بُستان آغــوشت

ببوید مست مـی گردد ، میان کــــوچه تا چنـــدی

 

خــــرامیدی و تابیـــدی ، به یک سو گیسوانت را

شمیم خرمنی گُل را ، به هر سویی پـراکنــــــدی

 

به دامـــــان دنـا دیگر ، گُلــی چـون تو نمی روید

غـرور آمیز و بـا سایه ، چـــــو بـالای  دمـاوندی

 

به لب‌ها چشمه ی نوشی ،شرابی مملو از جوشی

از این خوشتر چه آغوشی ، که زیبا و خردمندی

 

اوستای نـــــگاهت را ،  نخـواند کس بــه آسانـی 

مگر با بـــــوسه بنویسم ، براو زنــدی و پازندی

 

در عهد مــــن گرو برده، به زیبایی دگر حـــافظ

سیه چشمان قشقایــی ، زتــــــــرکان سمرقندی

 

رضایــی بر نمی دارد ، سر از محراب ابرویت

به مِهرت مُهر  می گردد، هرآن دل را دراکندی

باغ جنون

مسعود رضایی بیاره

باغ جنون

غیره مــــژگانش نــــداند آنچـــه را مـن می کشم

دانــــه دانــــه اشک شبنم را به سوزن می کشم

لحظــــــه‌های آتشینم کُنـــــد و سنگین مــی رود

رگ به رگ در جــــوی جـانم ذوب آهن می کشم

حــــال من را دانـــــد آن دهقان حـــاصل سوخته

ساعقــــــه افتاده و آتش بــه خــــرمن مـی کشم

تیر خــــــورده کبـــک دل در پـــــای کهسار دنا

می تپم در خون خویش و سر به دامن می کشم

سهره‌ی بــــــاغ جنـــونم ، بـــا نـــــوایی آتشین

شعله در خــــود می زنم آتش به گلش می کشم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بوی شبنم

مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

بـــوی پاک صبحــــگاهی بوی شبنم می دهی

بــــوی خــــاک تشنه و بـاران نم نم می دهی

پیش پــایت گــُل بـــــروید  ، دختر اردیبهشت

بـــوی گنـــدم زارهای سبز و خــرم می دهی

پـــر گشاید در هوایت شاپــــرک هـــای خیال

بـــوی لالـــه بوی ژالــه بـوی مریم می دهی

چیست در ژرفــای چشمانت که بعد ازدیدنش

حـــالتی زیباتر از دریــــــا بــه آدم مـی دهی 

خنده ای کــن تا دلم از این عطش ها وا رهد

بـوی نغمه بوی چشمه بـوی زمزم می دهی

 از کجـــا می آیی ای بــــاد سحر ، آرام گیر !

موی کی آشفته ای ؟ بوهای درهم می دهی

آه ، مـــی دانم ز دامــــــان دنــا آیــی فرود !

بـــوی گـــــُل های تمــام بــاغ عـالم می دهی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بوی دنا

مسعود رضایی بیاره

بوی دامان دنا

بوی دامــــان دنا ، بــوی میستان مــی دهی

ای نسیم نوبهــــاری بوی جـــانان مـی دهی

روح سرشار بهــــاری یـــا نسیم کــــوهسار

بــوی شبنم بوی نم نم بوی  باران می دهی

از کدامین سو گذشتی  مست می آیی ،کجا!

بی قراری ؟ بوی گیسوی پریشان می دهی

هــر کجـــا آرام گیری ، شامگاهانت به خیر

بــــوی عطر دلپذیر صبحـــگاهان می دهی 

یـــادم آری بوی عطر نــــرگسان  بهبهــان

بوی گل ها و گلاب سرخ کاشان مــی دهی

سهره مـــی خوانـد ترانه بر فراز شاخسار

بوی گل های بهاری بوی ریحان مـی دهی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

بـــوی پاک صبحــــگاهی بوی شبنم می دهی

بــــوی خــــاک تشنه و بـاران نم نم می دهی

پیش پــایت گــُل بـــــروید  ، دختر اردیبهشت

بـــوی گنـــدم زارهای سبز و خــرم می دهی

پـــر گشاید در هوایت شاپــــرک هـــای خیال

بـــوی لالـــه بوی ژالــه بـوی مریم می دهی

چیست در ژرفــای چشمانت که بعد ازدیدنش

حـــالتی زیباتر از دریــــــا بــه آدم مـی دهی 

خنده ای کــن تا دلم از این عطش ها وا رهد

بـوی نغمه بوی چشمه بـوی زمزم می دهی

 از کجـــا می آیی ای بــــاد سحر ، آرام گیر !

موی کی آشفته ای ؟ بوهای درهم می دهی

آه ، مـــی دانم ز دامــــــان دنــا آیــی فرود !

بـــوی گـــــُل های تمــام بــاغ عـالم می دهی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

رویا

مسعود رضایی بیاره

رویا

برف مــی بارد ، چه برفی ! در زمستانی که نیست

تکیه بر من مـــی نمایی ، تــوی ایــوانی که نیست

می نشیند دانـــــه دانــــه برف روی شانــــه هـات

غرق می گـــردم به ژرفی توی چشمانی که نیست

برف‌ها را می تــــکانم  ، بـــــا حرارت مـــی بـرم

دست خـود را لای گیسوی پـــریشانی کـــه نیست

چتر بر سر مـــی گشایم ، تکیه بر من مــی دهـی

مــــی رویم آهسته با هم ، زیر بــارانی که نیست

نغمــــه‌ها می خوانم و گاهـــی  صدایت مــی زنم

می فشاری دست‌هایـــم بین دستانــی کـــه نیست

بــــی خیال از بـــاد و بــاران و هـــوای  زمهریر

مـــی رویم آهسته با هم در خیابـــانی کــه نیست

مـی گــــذارم استکانــی چـــــای تـــازه روی میز

لحظـــه‌های بی قراری  ، پیش مهمانی که نیست

زنگ انشاء می نویسم نامه با عنوان«دوست »

خط به خــط با مهربــانی  در دبستانی کـه نیست 

سطراول  پیش نامت شاخـــه‌ای گـُـــل مــی کشم

می نــهم در بین قــابی پیش عـــنوانی که نیست

زاد روزت را عــــزیزم مـــی نــگارم روی گـُــل

 می گـــذارم لابــــلای بـــرگ قــرآنی  که نیست

شاد باشی  هــر کجــــائی ، تا قیـــامت مــانده‌ام

روی جــــاده  منتظر در خــــط پایانی که نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بوی دامان دنا

مسعود رضایی بیاره

بوی دامان دنا

بوی دامــــان دنا ، بــوی میستان مــی دهی

ای نسیم نوبهــــاری بوی جـــانان مـی دهی

روح سرشار بهــــاری یـــا نسیم کــــوهسار

بــوی شبنم بوی نم نم بوی  باران می دهی

از کدامین سو گذشتی  مست می آیی ،کجا!

بی قراری ؟ بوی گیسوی پریشان می دهی

هــر کجـــا آرام گیری ، شامگاهانت به خیر

بــــوی عطر دلپذیر صبحـــگاهان می دهی 

یـــادم آری بوی عطر نــــرگسان  بهبهــان

بوی گل ها و گلاب سرخ کاشان مــی دهی

سهره مـــی خوانـد ترانه بر فراز شاخسار

بوی گل های بهاری بوی ریحان مـی دهی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

غمانه های شب

مسعود رضایی بیاره

غمانه

دلـــــم گرفته هــــی نگو ، چرا غمانه می زنم

هـــــوای گریه دارم و ره بهـــــانه مـــی زنــم

نبین اگر نشسته و شکسته نــــــاله مـــی کنم

میان سینه سوزم و به دل زبــــانه مــــی زنم

پـــریِ قصــــه‌ی منی ، تمـــــام آرزوی من !

برای کـــــودک دلـــــم ره فسانه مــــی زنـــم

تو در خیال من ولی ، قسم به تـــار مـوی تو

به گیسوان تــــار اگر،  شبانه شانه می زنم

 تو مــی روی و می رود دل از قفای رفتنت

منم که ناله‌ها به شب در این میانه می زنم 

من از نهـــال مهرم و پر از فــــروغ رویشم

شب ار که بر کنی مرا سحر جوانه می زنم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

تنگنا

مسعود رضایی بیاره

تنگنا

دمی آرامشی مــــی خــواهم و نیست

میی با رامشی می خـــواهم و نیست

هــــــوای گریـــــه‌ای مستانـــه دارم

شراب بی غشی می خواهم و نیست

دلـــــم در تنگنـــــای سینه پـــــوسید

کمـــان آرشی می خــــواهم و نیست

گـــــره خـــورده غزل در بغض آهم

نــــــگاه دلکشی می خواهم و نیست

فــــــراغی گــــوشه‌ای با ناله‌ی نای 

کنــــار مهوشی می خـواهم و نیست

نگاهـــــی کــــو کــه نیزارم بسوزد

شرار آتشی می خــــــواهم و نیست

بــر آرم تـــا غبار از پهنـــــه‌ی دل

سمند سرکشی می خـــواهم و نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دختر آبان

دختر آبان

سلام ای دختر آبـــــــان پائیز

هــــوای نـــم نــم باران پائیز

 

بپوش از مخمل گرم نگاهت

ردایی بر تـــــن عــریان پائیز

 

رها کـــن گیسوانت را سحرگه

به چنگ بـــاد سرگردان پائیز

 

فرو می ریــزد از باغ نگاهت

غزل بر دوش گلریــزان پائیز

 

بیــــــا تــا لابــــــــــلای گیسوانت

بیفشانـــــم شمیم جـــان پــــائیز

 

اگــــر چشم سیاهت را نبنــــدی

غــزل می ریزد از چشمان پـائیز

 

به چشمانت قسم رازی نــدارد

بدون از چشم تو عــــرفان پـائیز

 

تــــوئی آن شعر زیبای دل انگیز

میــــان دفتـر و دیــــــوان پــــائیز

 

گـُل حسرت دمید از جان جنـگل

ببــــار ای ابــر سرگــردان پــائیز

 

منم آن برگ زرد و سرخ لــرزان

به چنگ بــــاد بی سامـان پـائیز

 

نوشتم از فصلـــی آمـــد و بُـرد

به هــــر جـــا بــاد گلریزان پائیز

قسم

مسعود رضایی بیاره

قسم

به نـــــــــگاه گُـــــــل حسرت بــه لب آب قسم

به تــــرک‌های لب تشنــــــه‌ی تـــــــالاب قسم

 

از تو سرشارم و پیوسته غــــزل مــــی خوانم

به دو چشمان تو و این شب مهتــــــاب قسم

 

کــــوچه گرد شب حیرانــــــی و افـــــکار توام

به درازای شب و دیــــده‌ی بــی خواب قسم

 

به تو اندیشم و چون شعله به خود می پیچم

به دل عــاشق و آشفته و بـــــی تــاب قسم

 

محـو آن دیــــــــدن و دیــــدار نخستین تـــوام

به همان لحظــــه ، همان حـادثه‌ی ناب قسم

 

بعد از آن حــــادثه من هستم و گرداب جنون

به شب و زورق افتــاده به گــــــرداب قسم

 

نوشدارو  نکنـد چـــــــاره‌ی شمشیر فــــراق

به غــــم رستم و زخــــــم دل سهراب قسم

 

لحظـــــه‌ای باز پس آی و به نــــــگاهم بنـگر

به سرشک و نــــگه غــرقه به خوناب قسم

 

جز خیـــــال تـــو کسی پا ننهـــــد در دل مـن

بــه وفـــــادارای ویـــــرانه و سیـــلاب قسم

 

زنـــــده‌ام بی تو و از هر نفس خـــود خجلم

به نسیم و نفس شعلـــــه‌ی بی تاب قسم‌

 

مست رویای تو بودم همه شب تا به سحر

به بلنـــــــدای دنـــا و شب مهتــــــاب قسم

یادگار

مسعود رضایی بیاره

یادگار

آمـــــــدم با کوله باری ، بـــــوی جـان آورده‌ام

دسته‌ای گـُـــل‌های وحشی در خزان آورده‌ام

 

لالــــــــه‌های سرخ رنگ از بـــــــاغ زرد  اختران

چیـــــده‌ام در نیمــــــه شب از آسمان آورده‌ام

 

هر که می خواهد ببوید بــــــوی مهر از باغ دل

لالـــــه‌هـــــــای ارغـــــــوانی ارمغـــان آورده‌ام

 

ای نسیم بــــــــی قــــــرار از کـــوهساران دنا

واژگـــــــون آلالـــــه های مهـــــــرگان آورده‌ام

 

سینه سرشار از شمیم نــــــــرگسان  بهبهان  

یــــــادگار از چشم یــــــار مهربـــــــان آورده‌ام

 

کـــو امیری تا بـــــرهنه پا نهــــــد بر زیــــن دل

از دو چشمم بـــــوی جــــوی مولیان آورده‌ام

 

های مجنون از کدامین سو گذشتی ، باز گرد

شهر حسرت بــــودم از لیــــــلا نشان آورده‌ام

 

گــــو بــــگو مجنون مـــا را سوختم از داغ دل

بی وفــــا روزی کــــه نامت بر زبـــان آورده‌ام

 

سهره‌ی بــــاغ دلـــــم در لالــــــه زاران خـزان

نغمه‌هــــای حسرت از داغ خـــــزان آورده‌ام

گل اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

گل اردیبهشت

رهــــا کـــن گیسوانت را ، رهــا  کن

نسیم خفته  را شوری بـــه پـا کــن

 

به لبخنــــدی بـــر آرا  صبحـــــگاهان

گـــره از چهره ی خــورشید وا کــن  

 

غــزل مــــی ریـزد از چشم سیاهت

نگاهــــی گاهگاهــی سوی مــا کن

 

غـــزل با سبک چشمان تو زیباست

مـــرا بـــا سبک چشمت آشنا کـــن

 

تو خورشیدی و مـن بــرف زمستان

نــــگاه گــرم و سوزانی به مــا کـن

 

نمـی آیـــد نــــوای سهره در بـــــاغ

صدا کن سهره ی خود را صــدا کن

 

گـُـــــل اردیبهشتم بــــــاغ پـــــژمرد

رهـــا کن گیسوانت را ، رهــــا کـن

ویرانه

مسعود رضایی بیاره

ویرانه

شب آمـــــــــد ، بــاز کن میخـــانه‌ات را

بگــــــــردان ساقیــــــــا پیمانــــــه‌ات را

 

شراب از چشم مخـمورت در افـــــکن

خـــــراب و خیـــــره کن مستانـه‌ات را

 

بـــــرافـــــروز از رخت شـــــام سیاهم

بیــــــــا آتش بــــــزن پـــــــروانــه‌ات را

 

رهـــــا کن حلقــــه‌ی گیسو به رویت

ز بـــــی تــابــی بکش دیــــــوانه‌ات را

 

به آتش در کش و خــــاکسترم کـــن

بسوزان خــــــــــانه و کـــاشانه‌ات را

 

دمــــــــی پـــــا بر دل و بر دیــده‌ام نه

تماشائــــــی بـــکن ویــــــــــرانه‌ات را

 

بیــــــــا بشنـو ز مهتـــــاب شبانـــــه

نـــــــــــــگارا قصــه و افسانـــه‌ات را

 

دلــــــم تنگ و هــــــوای سینه ابـری

سرم می خواهد امشب شانه‌ات را

 

دلم مـــی خــواهد امشب با نگاهی

بسوزی سهره‌ی دیـــــــــوانه ات را

 

بیا روشن کـــن ای شمع دل افروز

چــــــــراغ خــــــانه‌ی پــــروانه‌ات را

پائیز جنون

مسعود رضایی بیاره

پائیز جنون

بی تـــو بیمارم  بیــــا ، آثـــــار  دردم را  ببین

یـــک نظر بــــــاران اشک و آه سردم را ببین

 

مهربانا ! مــــاه مهر آمد،  بیـــا  با چشم خود

لاله زار حسرت و گُـــــل هـای زردم را ببین

 

کوچـــه ساری هستم  از آهنگ پـائیز جنون 

بـــرگ های زرد و سرخ و لاجـــوردم را ببین

 

کشت مــا را انتـــــظار ای آرزوی دوردست

تـا افــــق گسترده  چشم رهنوردم را ببین

 

بــی تو پائیزم ، دل انگیزم عزیزم بـــاز گــرد

جنگل بـــارانی  و  گُـــل های زردم را ببین

 

پیش پــــای بــــاد سرگردانم ای نـــامهربان   

برگ‌‌های زرد و خشک کوچه گردم را ببین

لحظه های عاشق

مسعود رضایی بیاره

لحظه های عاشق

در چشم تــو حالتی قشنگ است

ترکیب خیال و خواب و رنگ است

 

موسیقی ِ لحظــــه های عـــاشق

آوای دل و نـــــــوای چنــگ است

 

هـــر کس که بنوشد از نـــــگاهت

یک جــرعه هزاره ای ملنگ است

 

بـــا خنـــــده ی لالـــــــــه وا نگردد

از دوریت آن دلـی  که تنگ است

 

آن دل کــــــــــه ز دوریت نــسوزد

از آهن و زنگ و پاره سنگ است

 

دل دادن و پس گـــــــــرفتن از تو

در مــذهب عاشقی جفنگ است

 

بــا چشم و نـــــــــگاه فتنه خیزت

مابین من و زمـــــــانه جنگ است