اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

اردیبهشت

سر بِنِـــه باد سحر بـــر دامــــــن اردیبهشت

بـــوی گـــُل می آیــد از پیراهـــن اردیبهشت

روز میــلادت مبـــارک ، تا شکفتی در چمــن

لالـــه گــــون آتش گرفته خـرمن اردیبهشت

ای شقایق های وحشی ،اندک اندک می رسد

مــوسم عـــاشق کشی بـــا زادن اردیبهشت

ما خــــزانی زادگــان را  نیست دستان امید
تـــا بیندازیم گـُــل بــــر گـــردن اردیبهشت

نامت ای زیباتر از گــُل ، در غـزل پیچیده‌ام

تا بمــــاند یـــــادگاری بر تــــن اردیبهشت

دلربــــایی مـی کند از بــــاد صبح نـــوبهار

خـــار اگر رویـــد کنـــار گـُلشن اردیبهشت

سهره مــی خواند تــرانه بر فراز شاخسار

بوی گــُل مــــی آید از پیــراهن اردیبهشت