مسعود رضایی بیاره
نسیم دنا
سحرگاهی که رویم با خدا بود
نسیم آورد بــویی ، آشنـا بـود
دلم در پیچ و تــاب افتاد ،آری
شمیم بــوی گیسوی دنـــا بود
