الهه

مسعود رضایی بیاره

الهه

خبری دگـــــر نگیری گـُـــل مـــن ز دوستانت

چه کسی بریـــده از من  دل پــاک و مهربانت

نـه تــــوان دل بریـــدن ز تــو و نفس کشیدن

نـــه امیــــد زنـــــدگانی بـــه نسیـم گیسوانت

بـــه ارادتــــی که دارم همه عمربــر نــــدارم

سر بنـــدگی نــــگارا ، بــه خـــــدا ز آستانت

همــــه از سفر رسیـــده بـــه نشان آشیــانــه

تو چــــرا سفر نـــــکردی بـــه نشـان آشیانت

بــــه لبم رسیده جـــان و نـرود مگر زمــانـی

 کــه بنوشم و بمیرم دو سه جــرعـه از لبانت

تــو الهـــــه‌ی زمانـــــی و نمــــاد زنـــدگانی

کـــه ستوده‌ است مانـــی به جهــان باستانت

سحری بیــا و بشنو به زبـــان کهنــه  و نــو

به چمن که سهره خواند سر شاخـه داستانت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره