هم قفس

هر که یاد از ما کند در این قفس یادش بخیر

  هـم قفس باشد مرا یــا هــم نفس یـادش بخیر 

اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

اردیبهشت

شانــــه زد بــــاد بهاری بـر سر اردیبهشت

در چمــن پیچیــده عـــطر پیـــکر اردیبهشت

 

چتـــر زنبـــق شد پــدیــدار و کـــلاه نسترن

سر بـرآورد از صحــــاری لشکر اردیبهشت

 

تا بــرآرایـد جهــان بـا رنـگ آیینی  شگرف

آمـــــد از کـــــوه دنــــــا پیغمبر اردیبهشت

 

ای بهار لاله پرور، برگ و بارت بی خـزان

دامنت همــواره پُــر گـُـــل مــادر اردیبهشت

 

سهره می خواند ترانه ، لاله رقصد با نسیم

روز میــلادت مبـــارک ، دخــــتر اردیبهشت

 

صبحگاهان از درخت عشق می ریزد غـزل

بـــاد عـاشق تـــا ورق زد دفــتر اردیبهشت

غزال و غزل

مسعود رضایی بیاره

غزال و غزل

انگارهمین لحظه،همین خانه ،همین ثانیه‌ها بود

مــن بـــودم  و او بـود و همین حال و هوا بـود

 

در وسعت چشمــــان سیــه فــــــام  وی انــــگار

باغــــی ز غــــزل ، منظره‌ای رو به خـــدا بــود

 

هــر منـــــظره حیـرتــــکده‌ای ، روح و روانـــی

در بــرگ گـُـل و جـــان و دل و بــــاد صبــا بود

 

سین سخن از شاعــر شوریده نپرسید ، نپرسید

ایـن یاس،جگر گوشه‌ی احساس دنا بود دنا بود

 

مـــن محـــو تماشا بـــه نـــــــگاه وی و انــــگار

آتشکـــــدهــا  در دل و در سینــــه‌ی مـــا بـــود

 

خوانـــدم غـــزلی تــــازه بــه مضمون نـگاهش

مابین غـزال و غزلم فاصله‌ ‌ها ، فاصله ها بــود

کوه گــُل

مسعود رضایی بیاره

کوه گــُل

کبک دل پر می زند ، پَر  در هوای کوه گــُل

بــی قــرارم، بــی قرارم لالــه‌هـای کوه گــُل

 

تیر صیـــاد ستــم بشکسته بــــالم ، می روم

تــا بیفتم در سراشیبی بــه پـــای کــوه گــُل

 

ایـــل احساسم نمـی گیرد قــرار ای کـاروان

تـــا نیاساید سحرگـــه لابــــــلای کــوه گـــُل

 

انــــدکی آهسته رو ای بــــاد نــوشین سحر

سینه‌ات را پر کن از عطر هوای کـوه گـــُل

 

کبک مست کوهسارم ، بی قرارم ، می روم

تا بخــوانم از دنــا وصفی بـرای کــوه گـــُل

بهاریه

مسعود رضایی بیاره

بهاریه

پنــجره بُشگا که بهــار آمدست

سبزه بـه دیــدار نـگار آمدست

 

نغمه‌ی بلبل به چمن گـوش کن

ساغری ازبوی سحر نوش کن

 

بـــوی فـــرح بـخش نسیم سحر

دل بَـرَد از سینه‌ی هر رهـگذر

 

مــوسم گل هر طرفی بر زمین

خیمه زده قــافلــه‌ی فــرودین

 

آمــــدن چلچــــله‌هــــا را نــگر

طــی شدن فاصلــه‌هــا را نـگر

 

پنــجره وا کــن کـه نسیم بهــار

آمـــده از دامنـــــه‌ی کـــوهسار

 

ساغـر مـی در کف آلالـــه بیـن

خیز و کنــار گـُــل مینـــا نشین

 

سهره بر آمــد بــه سر شاخسار

سبزه کنــــار لب هـر جــویبـار

 

آتش آلالـــــه بــه صحرا دمیــد

شاخــه‌ی نــو بر سر سبز امیـد

 

در رگ گل خون غزل می دود

سهره غــزل گـوید و گل بشنود

 

بُلبُــل دلــــداده بـــه لحــن دری

دل بَـرَد از لالــه به خنیــاگری

 

سبزه‌ی رقصنده به صحرا نگر

بــوی پـراکنده‌ به هـر جـا نـگر

 

لالـــه و گــل چــهره برآراسته

نغمــه ز هــر دامنــه برخاسته

 

بــوی دل از دامنـه‌ی فــرودین

ریختــه بــر سینه‌ی سبز زمین

 

ای نفس خـــــَرم صبــح بهــار

بُگــذری و بگذرد این روزگار

 

سبزه به صحرای عدم می رود

بــر سر آلالــه قلــــم مــی رود

 

قافلـــه‌ی بــاد خـزان مـی رسد

بــاد بـر آشفته وزان مـی رسد

 

پنجه به رخساره‌ی گل می زند

ریشه هـر لاله ز بُـن مــی کند

 

از من و تو نام و نشان است وبس

نیست در این دامنه کس دسترس

 

بهــره‌ای از بـــاد بهــــاری ببر

خیز و دمـی بر سر صحرا گذر

 

کینه فرو شو ز دل ای مه جبین

چــهره بر آرا بـه رخ فــرودین

 

پنـجره بُـگشا در دل بــاز کـُــن

بــا نفسی عـــاشقی آغــاز کـُـن   

پرتو مهر

مسعود رضایی بیاره

پرتو مهر

روز‌هـــا رفـت ، نبـودی و نبـودیم  و گــذشت

گـَــردی از آینــــه‌ی دل نــه زدودیم و گذشت

سر زد از بــام فــلق  هــر سحری پـرتــو مهر

دیــده صبحی نه گشودیم و غنـودیم و  گذشت

 

تـــا رسیدن بــه سحرگـه قــــدمــی بیش نــبود

قــدمــی بــر قــــدم دل نـــه فـزودیـم و گذشت

 

خــــم نمــود آینـــه‌ی مهر سر خویش ، ولـــی

روی خــوش نیز بــه رویش ننمودیم و گذشت

 

گــــــره وا کــــرد نسیم از لـب آلالــــه و مــــا

گـــره از پــــای کـدورت نگشودیم و گــذشت

 

مهربان، چشم تو صد چشمه غزل بود ، دریغ

چــه غــزل‌ها که ز چشمت نسرودیم و گذشت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

کبک کوهی

مسعود رضایی بیاره

کبک کوهی

عصر پائــــیز از دم صبح بهــــاری خـوشتر است

در هـــــوای عـاشقانه ، بــی قراری خـوشتر است

 

تیشه زن در ریشـــه و سنـگ جفـــا بـر شیشــه‌ام

روی دیـــوار شکسته یــــــــادگاری خـــوشتر است

 

یـــادم آیـــــد از نــــگاهت ، اشکم از پــی مـی دود

در کنـــار چشمـه و جـــو میگساری خـوشتر است

 

در مقــــام عشق بـــاید بـــی سر و پـا بــود و بس

خــــاک درگـــاه نــــگار از شهریاری خوشتر است

 

تـــرک مــــا گفتـــی و مـــاندم تا قیــــامت بـا غمت

آب حسرت در دو چشم از شرمساری خوشتراست

 

کبــــک کـُهسار دنــایم ، نغمــــه از دل مــی زنــــم

نالـــه‌های کبک کـــــوهی  از قناری  خوشتر است

بلوط خسته

مسعود رضایی بیاره

بلوط خسته

نه سپیده‌‌ای بــرآمد ،  نه فــروغی از شب تــار

نبرد رهی به حــالم ، می تلـــخ و نـــاله‌ی تــار

 

نه ز دست من بر آید ،  نه ز اشک صبحـگاحی

مگر آن نسیم گیسو ،  گـِـرهی گشاید از کـــار

 

تو کـه دل بریــدی از ما و  به دیگران سپُردی

به خیال خــود بــگو پا  ، ز دل شکسته بــردار

 

منم آن بلـــوط خسته ، کـــه شکسته و نشسته

همه سالـــه زیر برف و قــــدم تـگرگ  کهسار

 

پس از آن بهـــار کــوته کـه شکـُفتم از نگاهت

به خزان رسیده چندی همه برگ و بارم انگار

 

اگر از غبـــار پایش  به دهــان غُنچه دیــــدی

دل من، ز بوسه بـردار و به روی دیده بگذار

 

گـُـل حسرت ار شکفتی به خــزان و مـن نبودم

ز من ای نبرده بویی ز بهـار و سبزه یــاد آر

تاریخ دنا

مسعود رضایی بیاره

تاریخ دنا

بـــوی دلِِ گـُل ز ژالـــه بـــاید پُـرسید

از اشک خبـــر ز نـــــاله بایــد پُرسید

دل سوخته آگــه از دلِ سوخته است

تـاریخِ «دنــا» ز «لالـه» باید پُرسید

گلبن

مسعود رضایی بیاره

گُلبُن

ببین آن بُلبُــل شیــدا ، کـــه  دور یــاسمن  گــردد

گهی در خویش می سوزد گهی بی خویشتن گردد

 

از آن می ترسم از سر روسری بـردارد آن گُلبــُن

نسیم از مـوج گیسویش ،پریشان تر ز من گــردد

 

خوشم با یاد او گـاهی ، مرا هــر چند مـی سوزد

که خاریدن لذت دارد ، هــر آن زخمی کُـهن گردد

 

دل سنگ سیه سوزد ، بـر آن نــوبــاوه‌ی عشقی

که بـر تــن رخت دامــادی ، خــداونــدا کفن گردد

 

زمن یاد آر اگر روزی در این گـُلشن گــذر کردی

ببینی بُلبُلـــی شــــیدا  ، بـــه دورنسترن گـــردد

چویل

مسعود رضایی بیاره

چویل

چون درگــذرم به تربتم یاس کنید

تا بــوی دنا ز خـاکم احساس کنید

یک شاخه چویل و اندکی برف دنا

لای کفنـی ز بــرگ ریــواس کنید

سیسخت

مسعود رضایی بیاره

سیسخت

سی سخت سرای لاله آجین  دناست

گهواره‌ی سرگذشت  شیرین دناست

اسطوره‌ی توس و بیژن و کیخسرو

یاد آور قصه‌هـــای دیــرین دنـاست

گل های وحشی

مسعود رضایی بیاره

گُل‌های وحشی

گـُل‌های وجشی رُسته بر دامان کُهسار

بُلبل غزل می خواند و قمری چکامه

گـــویی که ایـــل باشکوه تیر تــاجی

بـــر دامــن کـــوه دـنا افکنـده خیمه

سلام

مسعود رضایی بیاره

سلام

  به دو چشمان تـــو و خـوشه‌ی خورشید سلام

   به نــــگاهت ، بـه همـــان تــوشه‌ی امید سلام 

 بـه همان پــــرتو رخشنــده کـــه هنــگام سحر

از نــــــگاهت بـــه دل آینــــه تـــــابید ، سلام

 گــــم شدم ثانیـــــه‌ای در نـــگهت تـــا بـه ابـد

 به همـان ثـــانیه ، آن لحظـــه‌ی جــاوید سلام

بانـــوی مشرق احساس،  به عــطر گـُـل یاس

کــز نفس‌هــــای تــو در بـــاغچه پاشید سلام

به همان لحظه‌ی عاشق به همان جرعه‌ی نور

کــه نــگاهم  سحر از چشم تو نــوشید سلام

سرد سیری

مسعو.د رضایی بیاره

سرد سیری

اگــــر از دل بــرانـم  در ضمیری

 دمـــی سر از خیـــالم بر نـگیری

میــــان هفت شهر عــشق گشتـم

به چشمان سیاهت ، بـــی نظیری

مگر خــــاک ترا با گـُــل سرشتند

که رویـــایی تر از عــطر عبیری

 میان بـــرف غــم پژمرده کردی

مــرا ای سرو سبز سرد سیری

  بمیـرم تـــا نبینــــم روزگـــــاری  

بــه گلبرگت نشسته رنگ پیری

قسم خوردی که خونم را بریزی

    بمیرم ، گــر نریزی  ، نـاگزیری   

غروب دلتنگی

مسعود رضایی بیاره

غروب دلتنگی

بیـــا با هـــم دمــی  نـم نم بـگردیم

تمام کــــوچه را کـــم کــم بگردیـم

بیـــا پــــائیز  شورانــگیز  چنــدی 

میان کـــوچه‌هـــا با هـــم بــگردیم 

سراغ از لالــه‌ی پــَر پــَر بــگیریم

پـــی آثــاری از مـــرهم  بـــگردیم

دمـــی بــا لالـــه‌ی حسرت نشینیم

کنــــار خــانــه‌ی شبنم بـــــگردیم

شقایـــق را به یــاد آریم و چنـدی

میان کـــوچه سار غـــم بگــردیـم

به یـــاد گـــُل درود آریـم و از پی

سکوت کـــوچه را از دم بــگردیم

بیا در کـــوچه سار بــرگ ریـزان

 پــی گـُلبرگی از مـــریم بــگردیم

غروب شهر دلتنگی قشنگ است

بیا با هــم دمــی نــم نــم بـگردیم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بال خیال

مسعود رضایی بیاره

بال خیال

خیـالت از دلــم  دل  بــر نــگیرد

خیــــالم بـــی خیـــالت پر نگیرد

نیاسایـــد خیـــــالم تــا سحرگــه

 خیـــالت را اگــر در بــر نــگیرد 

چه می خـواهد خیالت از دل من

که پای از چشم خــاکستر نگیرد

بسوزد مـرغ دل در آتش عشق

به دل بر یـــادی از دلبر  نگیرد

ز دست نــاله کـــاری بــر نیایـد

شرر در شاخ و برگ تر نگیرد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

باور

مسعود رضایی بیاره

باور

سیه چشمم چهـــا بـــا ما نــکردی

مـــرا آتش زدی ، پـــروا نــکردی

نشستی بر دل و دیــــگر رهـــایم

نـــکردی تـــا مــرا رسوا نــکردی

چــه آتش‌هــا که بـا چشم سیاهت

در این ویــرانه دل بـر پـا نکردی

سرشکم حلقــه زد در چشمت اما

 در دل را بـه رویــم وا نـــکردی 

مگر مـرغان عاشق پیشه بــودی

که یک شب لانه در یک جا نـکردی

نـگفتـی بر نمــی دارم دل از تــو

دلـــــم بــاور نمـود ، امـا نکردی

آیه

مسعود رضایی بیاره

آیه

می توان پَـــر با نــگاهت  بـاز کرد

از کـــران تا بــی کران پـرواز کرد

آیــــه‌‌‌ای با رنـــگ رویائـی نوشت

می توان ازایـــن غزل اعجـاز کرد

می توان از سرو نـــاز و نـرگست

هفت شهر عشق را شیـــراز کـرد

روز اول عشق در دنیـــــا نبـــود

با نــگاهت زنـــدگی آغــــاز کــرد

  چشم وا کرد و نگاهت را که دیـد  

نغمـــه‌ی  دیــوانـگی را ساز کرد

 لب که وا کردی صدایت را شنید

 ســاز را دمساز بــــا آواز کــــرد 

چشم زیبایت غــــزل را آفـــریــد

نازهـــا در پـــرده‌ی شهناز کــرد

سهره‌ات را بین اصحــاب چــمن

شیوه‌ی چشمت سخن پرداز کرد

خاکستر

مسعود رضایی بیاره

خاکستر

کــوچه در کوچــه، دست از این دفتر ، بـاد بازیگر ، بر نمی دارد 

هر ورق از من ، مـی برد سویی، دست از این دفتر بر نمـی دارد

خش خش بـــرگ و عــابری تنهــا ، از درختــانم ، برگ می ریزد

بــاد بـــارانی،  مــی رود امــا  ، از نـــگاهـم سر،  بــر نمی دارد

در بَــرِ مغرب ، مـی رود خورشید ، بسترش پیدا ، زرد ، نارنجی

رنگ دلتنگی ، تا افـــق جــاری، چشم از ایــن بستر بـر نمی دارد

جنگل از بـرکه ، نیمه شب پُرسید، موج نا آرام در نگاهت چیست 

موج اشکش گفت ، نیمه شب مهتاب ، دل ز نیلوفر ، بر نمی دارد

کــرد خاکستر ، بی وفــا ما را ، پــا کشید از مـن ، با وفــا یـادش 

شب کـه می آیـــد، تا سحرگاهــان ، سر ز خــاکستر بر نمی دارد 

 بـــاد پائیزی ، کــوچه در کــوچه ، می رود هر سو ، با گل پرپر

می پَـــرد نــالان ، سهره و چشم از ، گلبُــن  پـرپـر بــرنمی دارد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

یادگار بهار

مسعود رضایی بیاره

یاد گار بهار

ای بهـــار خُــرّم ای فصلِ دل افـرزم ، نــرو

یــــادگار هفت سین  روز نـــوروزم ، نــرو

شعلــه‌ای هستم که با نبض نگاهت  می تپم

یــا نکش در آتشم ، یا تا که می سوزم نـرو

شمع مــن ، در پــرتوت پروانگی آمــوختم

تا ز تو آئیـــن خــودسوزی بیاموزم ، نـرو

یک دل صـد پــاره دارم از نــگاهت  یــادگار

تا بمیرم دل به هم هــرگز نمی دوزم ، نرو

هر شب آیــی در خیــالم تا سپیده بـر دمــد

با خیالت می رود امروز و هر روزم ، نرو

بی آشیان

مسعود رضایی بیاره

بی آشیان

  تار و نــی دیشب به یــادت با زبــان بـی زبانی  

شکوه سردادند و می زد شعله‌ها در من نهانی

نی سرود از بی فایی ، داد و بی داد از جدایی

نــاله پیچید از فــراقت در گلـوی نغمـه خوانی 

 تار گفت از من چه دیدی مهربان از من بریدی

نــی بنالیـــد و نــدا زد ، کو وفــا کو مهربانی

آتشی مـی زد بـه جــانم تـا بسوزد استخوانـم

گر نمی کـــرد آب چشمم لحظـه‌ای پا در میانی

نی بنالیــد از نــگاهت تـار از آن چشم سیاهت

دل کشید از سینه آه و گفت شعری نـاگهانــی

 مهربــان این بـی وفایـی که نهی از سر بیایی

  یــاد بــــادا از تــو و آن نـــرگسان بهبهــانـی

 تا سحرگـه از تو گفتیم شکوه کردیم و نخفتیم  

ناگهان از شاخـــه پر زد سهره‌ی بــی آشیانی

برگ و باد (5)

برگ و باد (5)

گر نبــــودی مــاه من ، دنیـــای زیبائـی  نبود

بی تــــوانـــگاری بـــرایم هیچ  دنیــائی نبـود

خش خش پـــا گــر نبود و کوچــه سار انتظار

رقص بـــرگ و بــاد پائیـــزی تماشائــی نبود

گــر نه تــار گیسوانت ساز دل را مـی نواخت

تــار سرشار از نــوای شور و شیدائــی نبود

با خـــیالت کوچه گـردی مـی کنم شب‌های مه

ور نــه این پــائیز شورانــگیز رویائــی نـبود

بوسه بر دل می نهم ای عشق یادش می کنم

ور نـه زخـــم سینه‌ام ، زخــم گــوارائی نبود

گر نبـــودی آرزوی دیـــدنت صبحــی  دگـــر

آرزو خشکیــــده و امــروز و فـــردائی نبود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

باب عشق

مسعود رضایی بیاره

باب عشق

در نــگاهم گـر نبــودی ، آسمان آبـی نبـود

لحظه‌هــا رویائی از شب‌هـای مهتابی نبـود

با خیــالت گر نمی کــردم سفر تا دوردست

لذتی در این همه شب‌های بی خوابی نبود

گـر نمی گفتم هــزاران قصه از گیسوی تو

با دل دیـــوانه ما را تـــاب بـی تـابی  نبود

مــاه من ، گر خنده‌ی نیلوفـری رنگ نبود

ایــن همه رویــا میـــان حجم تالابــی نبود

خط به خط دیدم کتاب عاشقی را نیمه شب  

غیره  فصل دلپذیـــر چشم تــو، بابی نبود

پرستوی مهاجر

مسعود رضایی بیاره

پرستوی مهاجر

ناز کن ، چندان که می خواهی مرا ویرانه کن

مـن که خـود دیوانه‌ام ، دیـوانه تر دیـوانه کن

صبحگاهــی روسری بُـگشای و در گـُلشن بیا

اشک زنبــق را در آور ، یــاس را مستانـه کن

هر شبی مهتــاب عـــاشق سر بـر ایوانت نهد

شعله‌ی گیسو بر افشان ، مــاه را پـروانه کن

تـا شقایــق بر دمــد هــر نوبهـــاری سرخ تـر

سر به صحرا می نهم در کشتنم پـروا نـه کن

ای پـرستوی مهــاجر هر کجـــا کـــردی سفر

سهره‌ی عــاشق اگر دیــدی هم آنجا لانه کن

اقیانوس آرام

مسعود رضایی بیاره

اقیانوس آرام

تا نـــگاهم محو چشمان سیه فــام تـــو شد

دفتـــر دلـــدادگی پیوسته بــا نـــام تــو شد

صبحگاهان گفت نرگس با شقایق‌های سرخ

مست و حیران از نـگاه و نـاز بـادام تــوشد

غـرقه در طـوفان چشمان سیاهت می شود

 هــر کــه  دریــادار اقیانـوس آرام تــو شد

دوختیم از بــوی یــاس وبرگ گُل پیراهنی

تا که درخــورد قــد و بــالای انـدام تو شد

مرغ عاشق پیشه دیــدی عاقبت کنج قفس

با همه زیبــا پرستی‌هــا  سرانجـام تو شد

بین امــواج نــــگاهت دل نیامــد بـاز پس

غرق در چشم تو و  دریای اوهام تو  شد

آوای سهره

مسعود رضایی بیاره

آوای سهره

از آن روزی که در دل خانه کــردی

مــرا آتش زدی ، ویــرانــه کـــردی

سیـــه چشمانم از جـــــام نــــگاهت

چه می بود این که در پیمانه کردی

به جــز نــــامت نــدانم نــام کس را

در ایـــن پیمــانه بیهوشانــه کـردی

سر از ایــن خـواب مستی بر ندارم

به سرمستی مـــرا افسانـــه کـردی

میان گـــریه می خنــــدم شب تـــار

مرا هم شمع و هــم پــروانه کردی

سُخن مـــی گــویم و کس می نداند

چه می گـــویم ، مرا دیـوانه کردی

بـــر آمـــــد آتشیـن آوای سهـــره

مــــگر در گیسوانت شانــه کـردی

غـــــزل می ریزد از بــرگ نگاهم

از آن روزی کـه بر ما لانه کـردی

من و مهتاب

مسعود رضایی بیاره

مهتاب

ماهتاب امشب چه صاف و ساده است

شایـد او هم عـــاشق و دل داده است 

امشب از مهتــــاب می پُـرسم ، چــرا

روی ایــــوان و درت افتـــــاده است

سر کشیــــد از کـــوهسـاران دنــــــا

سر بـــر ایـــوانت چــرا بنهـاده است

کاروان شب گــــــذشت و ماهتــــاب

روی بـــام خـــانــه‌ات استــاده است

بـــوی گیسویت بـــر آمــد ، آه اگــر

از سر مویت گـــــره بُـــگشاده است

هزار و یک شب

مسعود رضایی بیاره

هزار و یک شب

می‌ تـــوان از چشم تـو میخانه ساخت

لحظـــــه‌ها را تـا ابــد مستانه  ساخت

بــا هــــزار و یــک شب  گیسوی تـــو

صد هــزاران قصــه و افسانه ساخت

می تـــوان آری چـــه زیبــا می توان

 بـا نـــگاهت شعر جــاویــدانه ساخت 

گر بر افــــــروزی شبی در بـــزم دل

می توان از شمع هـم پـروانه ساخت

می تـــوان از نــاز چشمت ، آه من !

شهر شور انـگیزی از دیوانه ساخت

می تـــوان بـر شاخـــه‌ی صبــح ازل

از بـــرای خنــده‌هایت لانـــــه ساخت

گـُلبنش هـــرگــز نبینـــد رنــگ غـــم

آنکه دل بُرد از من و با ما نه ساخت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

راز

مسعود رضایی بیاره

راز

هــر کسی راز نــگاهت را شناخت

 خوشترین آهنــگ دنیـا را نواخت

با صــــدای پـــای تـــو زیبـا تر از

نغمه‌هـــای جــویبار آهنگ ساخت

ساز دل یعنــی تـــرا بــا تــار اشک

لابــــلای تـرمـــه‌ی احساس بـافت

با نـــگاهت نغمـــه‌ای مــی ساختم

شعله‌ور شد نغمه و دل را گداخت

بــا صدایت می تــوان پـرواز کرد

تــا دل اسطــوره‌ و تـاریخ تــاخت

هم نفس

مسعود رضایی بیاره

هم نفس

هر که یاد از ما کنـد در این قفس ، یادش بخیر

هـم قفس باشد مرا یا هـم نفس ، یادش به خیر

ما و دل بــودیم و یـــاری نــازنین و مهربـــان

دل برفت و یار رفت از دسترس ، یـادش بخیر

یــار دانــم بـی وفایـی کرد و مهر از مـا بُریـد

دل چـه دید از من نیامـد باز پس ، یادش بخیر

 گـَل سزاوار است اگـر بر دیده بنشانی ، ولـی

 گر بگیرد دوستی با خار و خس ، یادش بخیر

مـا کـه نـوش و نیش دنیـا پشت سر بگذاشتیم

یاد بـاد از مهر یار و خرمگس ، یادش به خیر

دست صیــــاد ستم مــی بُــرد هنـــگام بهــــار

 سهره‌ی سحرآفــرینی در قفس ، یــادش بخیر

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

شکوه

مسعود رضایی بیاره

شکوه

گوش کن ! زمـــزمه‌ی تار مرا می شنوی ؟

شکــوه‌ی تـــار و دل زار مــرا مــی شنوی؟

نفسم ، از پس ایـن دایـــره‌ی  تنـــگ قفس

نفمــــه‌ی مــرغ گـــرفتــار مرا می شنوی ؟

سنگ سنگم ز تـــن آهسته  فـرو می ریزد

گــوش کن ! نـــاله‌ی آوار مرا می شنوی ؟

بس که از دلهــــره‌ی چشم تــو لریزد دلــم

چـــاک افتاده به دیـــوار مـــرا مـی شنوی؟

سوخت پائــــبز غمت شاخـه‌ی سرسبز مرا

خش خش برگ نگونسار مـرا می شنوی ؟

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

گـُل اشک

مسعود رضایی بیاره

گل اشک

گـُـــل اشک از گریبانش  دمــی سر بــر نمــی دارد

خـــوشا آن سینه کز داغـــی هــوای نـم نمی دارد

شقایـــق را نمی دانــــم ، چه داغـی دارد اندر دل

که چون چشمان من چشمش ، نگاه پُر غمی دارد

خیـــالش بر نمـــی دارد سر از آغــــوش چشمانم

دلـــــم با یـاد  گیسویش ،  پـریشان عـــالمی دارد

به غیر از مـن که در صحرا کنــار لاله می سوزم

به گلشن هر گـُل سرخی نصیب  از همدمــی دارد

نمی روید گُــل از خــاکم و گر روید در این گلشن

نـــــگاهــی مهربـــان اما پُــر آب از شبنمـی دارد

غزل گاهی به رقص آید گهی آهسته می  گـــرید

کــه همچون سهره در سینه دل سر در گُمی دارد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

باغ آتش

مسعود رضایی بیاره

باغ آتش

ای خداوندی که هستی در زمین و در زمان

 خسته‌ گشتیم از زمین و خسته‌ایم از آسمان 

کو رهــی در روشنایی ، بــاز گــردانی  مرا

مهربـــان از این سیــاهی تا به عهد باستان

در خیابانـی که نامش زندگانـی بود ، نیست

دیــگر از آئیــن مهـر و مهربــانی‌هــا نشان

  یا که برگردان مــرا در عهــد نیــکان  کهـن  

یا ز دست این زمـــان و این زمانـه وارهان

کو سیاووشی که خنـدان از میان شعلـــه‌ها

پا نهــد در بـــاغ آتش شعله گــردد بوستان

راستی مُـرد و درستی قصــه و افسانـه شد

  یــاد بــاد از مهـرگان و عهـــد یــار مهربان 

سهره سر دادی سرودی بر سر سرو سُخن

  سرو می سوزد سُخن می‌نالد از این داستان  

صبح ازل

مسعود رضایی بیاره

صبح ازل

لبش شیرین تر از شهد عسل بود

نـــگاهش پــرتو صبــح ازل بود

طنین خنـــده بر لب‌هــای نوشین

روان چشمه در جــوی غزل بود

وفا

مسعود رضایی بیاره

وفا

وفا کـردم ، وفــا با مـا نـکردی

مـرا آتش زدی ، پـروا نـکردی

صدا کـردم ، صدایم را شنیدی

نگاهـم کردی و لب وا نـکردی

سراپا سوختم ، دیدی و رفتی

مرا کشتی ولی  حاشا نـکردی

مـــرا از کـــام این دریای آتش

توانستی گــرفت ، امــا نکردی

به یاد آور مرا روزی که دیگر

ز مــا عاشقتری پیــدا نــکردی

 نگفتی بی وفـایان را عـدم به

تو هم ای بی وفا آیــا نـکردی

تاراج

مسعود رضایی بیاره

تاراج

نوبهار آمـــد ولــی بلبــل لب از لب وا  نــکرد

بلبــل از پالیــز رفتـه ، یـــا گُــلی پیـــدا نــکرد

دست تاراجی که بر ما بی وفا بگشود و رفت

با نهـــــال بـــاغ نــو بـــاران سیل آسا نــکرد

گفتمش با گــریه :‌ مهر دیگری داری به دل؟

سنگدل خنـــدید و مهر یــار نو حــاشا نـکرد

راه پُر خونی که من با پــای دل طـی کرده‌ام

عشق می داند کـه مجنون از غـم لیــلا نکرد

خانـــه آبــاد آمــد امـا از دلــم بیرون نــرفت

تا به هــر پس کوچـه‌ای ویـرانه‌ای برپا نکرد

آنچه با ما کــرده‌انـد این دوستان از دوستی

چشم بد هــرگز نبیند ، دشمنی بــا مــا نکرد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

خیابان عدم

مسعود رضایی بیاره

خیابان عدم

اندک اندک نرم نرمک در دل ما خانه کرد

دل ز خـانه پرکشید و او در آنجا لانه کرد

شهر اُتــرار دلـم را چشم چنـگیـزی دگــر

با سپاهی از کـرشمه ساقط و ویرانه کرد

آنچــه کرد آن بی وفـا با ارگ ویران دلـم

زلـزله با ارگ بم اینگونه بی پروا نه کرد

خانـه‌ای بی نـام بــودم در  خیابــان عـدم

عشق پُر غوغای او ما را تماشاخانه کرد

ما کجــا میخــانه و اسباب میخواری کجا

  چشم او ما را ندیم و همدم پیمــانه کــرد  

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

اقلیم دل

مسعود رضای بیاره

اقلیم دل

نـــاز کن امّا  خـــدا را ، جــور نه بیـداد نه

بنـــد مهرم بـر دل افکــن ، بنـد استبـداد نه

داد بستان از دل ما گــردم از هستی بـر آر

سر نکش از ما و پـای از بند عشق آزاد نه

تا توئــی فرمـــانروای کشور و اقلیــم  دل

کشورت ویـــرانه بــاد و خانـــه‌ام آبــاد نه

از کــدامین سو گذشی ، ای بهــار دلنشین

لالـــه و گـُل آمــد امّا سرو نــه شمشاد نه

در دلم هـر لحظه یادت بگذرد یادت به خیر

یاد کــردی از همه وز ما به سالی  یـاد نه

خانه‌ات آباد باد ای عشق شیرین می دهی

کام هر ناعــاشقی را ، قیس نه فــرهاد نه

عیدانه

مسعود رضایی بیاره

عیدانه

ای بهــــار پُـر گـُلم ، عیدانــه می خواهــی چکـار

از چـــو من آواره‌ای ، کاشانـه می خواهی چکار

دانــــه دانـــه اشک سُرخم را به  زر تــار غـــزل

گــردن آویزت کنم ، دُردانــه می خـــواهی چـکار

گفته بـــودی کـو دلــی ، تــا سخت ویـرانش کنم

از منی ویــرانه تر ؟ ویــرانه مــی خـواهی چکار

همچو من دیــــوانـه‌ای داری میـــان شهر عشق

با چــو من دیوانه‌ای ، دیــوانه می خواهی چـکار

من که مــی گـردم به دورت تا سحر بی بال و پر

شمع بــــزم دلبری ، پــــروانه می خـواهی چکار

رشتـــه رشتــه گیسوانت را بـــه تــــار مثنـــوی

بسته‌ام ای شعر وحشی ، شانه می خواهی چکار

  گفتــی از  لیـــــلا و مجنـونش بـــگو افسانــه‌ای  

ما که خود افسانه‌ایم ، افسانه می خواهی چـکار

ساغــر مست نـــــگاهت ، میـــکده در میکـــــده

با چنین میخانــــه‌ای ، پیمانــه می خواهی چکار

سهره‌ای دیــــوانه داری بر سر شـــاخ غــــزل

تـــار و تنبور و می و میخانه می خواهی چــکار

سبو

مسعود رضایی بیاره

سبو

نیست در شهر نــگاهی که ز جـادوی تو رَست

همه در بند تو هستند چـه هشیار و چــه مست

هیچ  مشاطه از این دست که چشمان تو هست

  قلـــــمِ سِحر بــه دریــــــای سیـه فـــــام نبست 

  روز اول کـــــه در آیینـــــه تمـــاشا کــــــردی  

مهر چشمت به دل بــــی غش آیینــــه نشست

 بـــاز نامـــد دگـــــر از  مستی و دیــوانه گری

از همان روز کــه بُــردی دل دیـــوانه ز دست

دل مــــا بر شط زیبــــای نــگاهت چو کسیست

 که سبو بُـــرد به آّب ، آب سبو بُـرد و شکست  

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره