کهسار دنا
يكشنبه, ۱۲ دی ۱۳۹۵، ۰۸:۱۰ ق.ظ
مسعود رضایی بیاره
کهسار دنا
نگاهـــم می کنی چشمت دمــار از دل بــر انگیزد
تـــــرک بردارد از سو بــه
روی هـم فــرو ریــزد
مهل کــــز بنــد گیسویت رهــا گــردد دلم یــک دم
بر آشوبــد به هــم شهری
اگـر دیــــوانه بگریزد
نمی مانــــد به جا از من ، بجز خاکستر و آهـی
نــــگاه تــو نــگاه مــن اگـــر
بـا هــــم در آمیـزد
میــان خــرمــن مــویت ، نسیم صبــح مــی پیچد
نمی تــرسی سحرگاهــی ز
آهــی شعلــه برخیزد
شبی در پیش چشمانت به آتش می کشم خود را
تو هــم پـــروانه‌ای داری
کــه از آتش نپــرهیزد
رضایــی سهره می خواند به روی شاخه‌ی گلبن
ز کهسار دنــــا امشب شمیـــم عشق مــــی بیزد
