بزم جنون
مسعود رضایی بیاره
بزم جنون
عـــاشقم کــردی ، نــکردی ؟ کــرده‌ای دیوانه‌ام
پس رهـا کـــردی ، نـــکردی ؟
در دل ویــرانه‌ام
تا پـــــریشانم کنی ، دیـــوانه وار آیـــم ز پـــی
گیسوانت را رها کـــــردی
، رهـــــا بــر شانه‌ام
آشنا کـــــردی ، نـــکردی با نــــگاه خــود مرا؟
بعد از آن کــــردی ، نــکردی از همه بیگانه‌ام ؟
تا بسوزانــی مـــرا شمـــع شب افـــروزم شدی
آتش افکـــــدی ، نیفکنـــدی ؟ میــان خــانه‌ام !
شمع رخسارت بسوزد هـــر کجـــا در محفلـــی
من همان دیــــوانـه آن
مستانه آن پــــروانــه‌ام
تا تــو هستی نـــازنینا ، ساقـــی بـــزم جنـــون
مـــن حریف جمـع سرمستان
ایـــن میخــــانه‌ام
گیسوانت را نـــده بر باد ، مـــی سوزم ، نــکن
بیش از این آتش نـــزن
در من ، نکن دیـوانه‌ام
سهره ی بـــاغ جنونم ، روی دوش گـــرد بـاد
می رود این سو به آن سو شاخ و برگ لانه‌ام
