دنای برف آلود
چهارشنبه, ۲۴ آذر ۱۳۹۵، ۰۲:۰۲ ب.ظ
مسعود رضایی بیاره
دنای برف آلود
میــــان مردم شهر و تمــــام بـــود و نبــود
دلـــــم گـــــرفته برایت ، دنــــای بــرف آلود
ز مـــن به تو ای کــــوه پُـــر غــــرور سلام
ز مــــن بـــه تـــو ای چشمه
سار دور درود
خـوشا کسی که به چشمت نهــاد دیده بخفت
سحر دوباره به چشمت ز خواب دیده گشود
هـــلاک جــــرعه‌ی آبـــی ز جــام چشم تـوام
کنـار این همه دریـــا ، میـــان این همه رود
تـــا پُــر شود منــــــظر چشمم ز جــــلوه‌ات
یک آسمان گـــــرفته نــگاهم ، ولی چه سود
