ویرانه
مسعود رضایی بیاره
ویرانه
شب آمـــــــــد ، بــاز کن میخـــانه‌ات را
بگــــــــردان ساقیــــــــا پیمانــــــه‌ات را
شراب از چشم مخـمورت در افـــــکن
خـــــراب و خیـــــره کن مستانـه‌ات را
بـــــرافـــــروز از رخت شـــــام سیاهم
بیــــــــا آتش بــــــزن پـــــــروانــه‌ات را
رهـــــا کن حلقــــه‌ی گیسو به رویت
ز بـــــی تــابــی بکش دیــــــوانه‌ات را
به آتش در کش و خــــاکسترم کـــن
بسوزان خــــــــــانه و کـــاشانه‌ات را
دمــــــــی پـــــا بر دل و بر دیــده‌ام نه
تماشائــــــی بـــکن ویــــــــــرانه‌ات را
بیــــــــا بشنـو ز مهتـــــاب شبانـــــه
نـــــــــــــگارا قصــه و افسانـــه‌ات را
دلــــــم تنگ و هــــــوای سینه ابـری
سرم می خواهد امشب شانه‌ات را
دلم مـــی خــواهد امشب با نگاهی
بسوزی سهره‌ی دیـــــــــوانه ات را
بیا روشن کـــن ای شمع دل افروز
چــــــــراغ خــــــانه‌ی پــــروانه‌ات را
