خون گلاب

مسعود رضایی بیاره

خون گلاب

مـا سلسلـه در سلسله از خـــون شرابیم

از ریشه‌ی عشقیم و ز آئینـــــه و آبیـــم

با تنــــدر دیــــوانه بــکوبیم و بــرقصیم

بـــا بــاد گریزنــده بـه هــر سو بشتابیـم

 شب‌ها که زند پرتو مه شعله بـه صحرا

بـا مـــاه بسوزیــم و بخندیـــم و بتابیــم

با سوره‌ی گـُل وقت سحر نغمه سراییـم

بــــاران و من و چلچلــه‌هـا اهــل کتابیم

بــــوی دل ما شامـــه‌ی مـی را بنــوازد

از اشک گـُــل یاسمن و خـــون گـُـــلابیم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

مهتاب

مسعود رضایی بیاره

مهتاب

تا هست مــــی و میکده ساقــــی بـه سلامت

پیمانه به لب‌هــــای تو و جــــام بـــه کـامت

دیریست که از چشم سیه فام تو ای دوست

پــی بـــرده نــــــگاهم بــه مضامین  پیامت

خوش باش تو و آنکه ترا مونس جان است

کافیست مــــرا نـــوش دل از جــــام کلامت 

بــــگذار بسوزم کـــه سزای دلــم این است

در آتشم افکنـــــدی و رفتــی ، بــه سلامت  

تا بردمـــد از شاخــــه‌ی خشکیده گُلـــی نو

دیـــــدار مــن و چشم تـــو و روزِ  قیامت

یاد آر ز مـا هر شبی ای دوست که مهتاب

آهسته نهــــد پا بـه سر گـــوشه‌ی  بــامت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پیمانه

مسعود رضایی بیاره

میکده

آیینــه تر از آینــــه بـــودیـــم  ، شکستیم

مستانه تـــر از بـــاد سحرگـاه ، نشستیم

با عشق بگوئید در این کوچه‌ی بُن‌ بست

آن فرصت پیش آمـــده و رفتـه ز دستیم

ای توبـــه‌ی دوشینه بیا دیده به هــم نـِه

انگار که عهـــدی نـه ببستیم و گسستیم

تا هست مــی و میکــــده ای ساقی بـاقی

غیر از تو نخواهیـم و بجز مـی نپرستیم

تــا هستم و هستی سر پیمانــــه سلامت

انـــگار نبودیــم و نـه انــگار که هستیم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بار گناه

مسعود رضایی بیاره

بار گناه

شب تاریک مـن از چشم سیاهیست که نیست

خرمنم سوخته از بــرق نگاهیست که نیست

تــا بسازد سحـــری کـــــار دلـش را شرری

چشم امیـد من از شعلـه‌ی آهیست که نیست

دیــدگانـم همه شب  در پس ایـــن شام سیـه

سال‌هـــا منتـظر پـرتــو مـاهیست کـه نیست

در پس خــط غبـــاری که نــدانم به کجاست

مردم دیـده‌ی ما چشم به راهیست که نیست

کوچه پس کوچه‌ی این شهر به هم ریخته‌ام

اثـری از گــــذر پــــای سپاهیست که نیست

هر عقوبت کـه ببینم نه هم ازکرده‌ی ماست

همه‌ی درد مــن از بـار گناهیست که نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دعا

مسعود رضایی بیاره

دعا

زنــدگی بی تـــو پُر از خاطره‌هاییست که نیست

نفسم بــی تو پُـر از عطــر هـواییست که نیست

تــا بلــــرزد دلــــم و اشک مـــن آیـــد بـه سخن

 گـوش دل منتظـر نغمــــه‌ی پاییست کــه نیست 

روز و شب بـا تو سخن گـویـم و دیـوانه صفت

همه‌ی هوش و حواسم به صداییست که نیست

صید خو کـــرده به صیـــادم و آیــم بــه شتاب

سر مـا در گــرو عهــــد و وفـاییست که نیست

نــــوشدارو نکنــــــد چـــاره‌ی شمشیر فــــراق

چــاره‌ی درد مــن از دسته دواییست که نیست

هــی دعـــا کــــردم و کس سوز صدایــم نشیند

شاید این ناحیه در دست خــداییست که نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

غزل‌آوا

مسعود رضایی بیاره

غزل آوا

نوبهـــــار است ، دلـــــم شوق شکفتــن دارد

غـــــــرل آوای گُـــــــل لالــــــه شنفتـن دارد

سر نهـــــاده سر گیسوی شقایـــق گُـل اشک

داغ دل هــــم بــه دل غمــــزده  گفتــن دارد

غنچه را گــو که چه دیدی ز دم سرد خـزان

کـــه سخن‌هــا بــه لب و میــــل نهفتـن دارد

ژالـــه بر سینه‌ی گُـــل خفته سحرگـاه بهــار

تا ابــــد گـــو نگشا دیـــده ، کـه خفتن دارد

یاد یارت به سر و شب همه شب تا به سحر

دانـــه دانــه گُــهر از هــر مــژه رفتن دارد

بر سر شاخ سخن سهره غــزل مــی خواند

نــالـــه‌ی مـــــرغ دل افتـــــاده شنُفتن دارد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

گل حسرت

مسعود رضایی بیاره

گل حسرت

  فــــرودین آمــد ، نیـامد نـرگس چشمان تــو  

گُـــل تماشائی نــدارد،  بـــی لب خنــدان تــو

ازسر کهسار یـــادم لحظـــه‌ای بیرون نــرفت

سایــه‌های ابــر سرگـــردان بــی بـــاران تـو

چاره‌ دارد هـر غمی ای عشق، هردردی دوا

جـــز غم دیرینه و این درد بــی درمـــان تـو

فـــرودین امد ، ولــی من مانده‌ام ای روزگار

در خـــزان سرد گــُلریزان بــی سامـــان تــو

برنرگـردی سال کهنه ، جـز گـُل حسرت نزد

سر زخــاک باغــم از آغـــاز تـا پــایــان تـــو

فرودین و تیر و دی ماهت خزانی رنگ بود

مهری از مهرت نــدیدم ، آبـــی از آبــان تو

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

آتش نهفته

مسعود رضایی بیاره

آتش نهفته

دیـــگر نــــوای سهره صدایــــم نمی کنــد

این مــــرغ پَـــر شکسته هــوایم نمی کنــد

ای جــــان خسته کـــه بـــر لب رسیــده‌ای

خـــواهی برو ، نــرو فرق برایـم نمی کند

مائیـــم و یـــک نفس ، بگیــرش از آن تــو  

بخشش به یک نفس که گــــدایم نمـــی کند

بر تــــار و پـــود سینه چنانــم تنیده است

کـــز نقش او، مـــرگ جــــدایم نمی کنـــد

این جام‌ها که می کشم از پی به نیمه شب

تسکین نمی دهــــد و دوایـــــم نمی کنـــد

با ما چــه کرده‌ای که پس از رفتنت هنوز

ایـــن آتش نهفتــــه رهایـــــم نمی کنــــد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

آتش عشق

آتش عشق

مسعود رضایی بیاره

او تـــرک مــا نمــود و غمش تـــرک مــا نـــکرد

بیگانـــه گشت و یـــادی از ایـــن آشنا نـــکرد

در آتشم کشیـــد و تمــــاشا نمـــــود و رفت

وین شعله‌های سرکش و سوزان رهـا نکرد

 

گفتم مـــرا عمر گـــــرامی تــــوئــی ، دریـــغ

بــــا مــــا بسی عمر گرامـــــی وفــــا نـــکرد

با آنکه کس ز آتش عشقش چو ما نسوخت

با مـــا وفــــا نکـــرد ، نـــــدانــــم چـــرا نــکرد

دستی کـه با غــزل سر مــویش کشیده ام

بــــا گیسوان سبز بنــفشه صبـــــــا نــــــکرد

پـــــا بر دلــــم نهــــــاد  و ز آهـــم خبـــر نشد

آری شکست قلب مـــن امــــا صــــدا نـــکرد

پــــایی کــه او بـــر سر قلبـم نهـــــاد و رفت

پـــــای خـــــــزان بـــا دل آلالـــــه‌هـــا نـــــکرد 

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

یادگاران دنا

                                                                       یادگاران دنا

مسعود رضایی بیاره

پرتــو  مهر دل انــــگیز ، دنـا

یـــــادگار مـن و پائیــــز، دنــا

بوی آغشته به آب و گِـــل مـن

نـخ به نـخ بافتـه‌ای بــا دل مـن

ترمــه‌ی نــرم دل انگیز غـزل

خوشترین نغمه‌ی پائیز غــزل

                                                کوچـــه سار غــم تنهــائی مـن

شب مهتابــی  و شیــدائی مــن 

‌

نغمــه‌ی تــار دل انـــگیز منی

شکوه‌ی کـوچـه‌ی  پـــائیز منی

عشق یعنی  تو و شیدائی شب

مـن و تنهــائی  رویائَـــی شب

نغمــه‌ای در دل شب ساز کنـم

شکوه در پــرده‌ی شهنـاز کنــم 

از تو یــاد آرم و شور انـگیزم

غــزل و نغمــه به هـــم آمیزم

از تو یــاد آرم و فـــریاد زنــم

شعله در پـــرده‌ی بیـــداد زنـم

من کـه سرشارتــر از پــائیزم

برگ برگ از تن خود می ریزم

کـــوچه سار غم دیرینه‌ی مــن

دل من دیـــده‌ی من سینه‌ی من 

هـر سرودی که ز دل ساز کنم

از تـو یـــاد آرم و پـرواز کنم

پـــر کشم تــا سر کهسار دنـــا

یـــاد بــادا ز تــو یــــاد آر مرا

سوز آواز پــــریشان  منـــــی

یــــادی از مــا بکنـی یــا نکنی

در دلــم زمـزمـــه‌ای خاموشی

گاهگاهــی ز لبـم می جــوشی

نامت ای شبنم پــــــاک سحری

به لبم هر سحری مــی‌گــذری

حسرت شبنم چشمان تــــــوام

تشنه‌ی نــم نــم بـــاران تـوام

ای تو سرشار تر از سوز غزل

پــرتـو شمع  دلفـروز غـــــزل

خوشتریـن واژه‌ی سرشار دنـا

غـزل و زمززمــه و تار ، دنـا

قصه‌ی شهر پــری وار خیــال

نغمـه پرداز دل و تــــار خیـال

تا تو آیـــــی بـه لبم مــی میرم

باز با نــام تـو جـان مـی گیرم

هر بهاری که گـُل آید به چمن

یــاد کـن ای  گـُْل آلالــه ز مـن

داغ پنهـــان دل و جــان منــی 

آتش سینــــه‌ی پنهــان منــــی

داغـــدار غـــم پنهانـــی مـــن

بـاز گـو حــال پـریشانی مــن

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

معبد شبنم

مسعود رضایی بیاره

معبد شبنم

عیـــد است ، بیا خـــانه‌ی دل را بُــگشائیم

از چهـــره‌ی آئینــــه غبـــاری بـــزدائیـــم

حیف است که چون غنچه نبوئیم و نخندیم

دل را نــه گشائیـــم  و سـرودی نسرائیــم

بـــرخیز ، کـــه تــا معبـــد شبنم بشتابیــم

گـُــــل را بنــــــوازیم و چــمن را بستائیـم

گر دست دهــــد می به کف آریم و کنـاری

با سبزه بــرقصیم و غـــم از دل بُـگشائیم

با یــــاد عِـــزیزان سفر کــــرده ز گـُـلشن   

سازی بــــه کف آریـــم و نـــوائی بنوائیم

برخیز ، کــــه هـر کینه ز باران سحرگــه

از سینـــه بشوئیم و چــــو آئینــه نمائیـم

مـی خــواند سحر سهره‌ به آوای حزینی  

آشفتــه‌ی گیسوی گُـــل و بـــوی دنـائیم 

برخیز کـــه وقت است ، ندانیم و نپرسیم

تا سال دگــــر او به کجــا مـا بــه کجائیم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

سایه خیال

مسعود رضایی بیاره

سایه خیال

گفته بـــــودی بعد مـــن آیا بهاری هست ، نیست

بـــــاغ جانت را هــوای لالـه زاری هست ، نیست

لابـــــــــــــــلای شاخساران  امیــــــــــد  و آرزو

بلبـل شوریــــده‌ای بــر شاخساری هست ، نیست

گفته بــــودی بعـــد من در  گــــوشه‌های دیـلمان

شور و حالی در صدا و سیم تاری هست ، نیست

مــی دوم صحرا به صحرا روی دوش گـــردبــاد

تـا نپنداری بــه جــا از من غبــاری هست، نیست

خویشتن را  لابـــــــلا در شعلـــه‌هـــا پیچیـــده‌ام

سوختم در شام تاری بـــی تــو آری هست نیست

روزگــارم را چه می پرسی چـه می جویی ز من

گر نمی دانی پس از تو روزگـاری هست ، نیست

سایــــه‌ای هستم فتـــــاده روی دیــــوار  خیـــال

روی دیــــوار خیـــــــالی یــادگاری هست ؟ نیست  !

بلندای دنا

مسعود رضایی بیاره

بلندای دنا

مـــوج گیسویت کشیده سر بـه روی شانـه‌ات

یا نسیم آتش گـــــرفته بین مــوی  و شانـه‌ات

با رقیبان گـــــرم گشتی تــــا بسوزانــــی مـرا

آه سرد مـــن بسوزد خـــــانه و کــــاشانـه‌ات

سر به سوی آسمان آهی به حسرت می کشم

هــر شبی پرتــو فشاند مـه به روی خــانه‌ات

پــرتـو مـــه سر کشیـده از بلنــــــدای دنـــــا

نـــور مـــه افتـاده امشب در دل ویــــرانه‌ات

می بـــرد خــــاکسترم را تنــد بـــاد روزگـــار

بــــی خبر از آتش افتـــــاده در پـــــروانه‌ات

لالــــه‌ها آتش گرفتند و پـــر پــروانه سوخت

تـــــا شنیدنــد از لـــب بـــــاد سحر افسانه‌ات

گـر بسوزی سهره در آتش نمـی باشد عجب

جــــا گـــــرفته جغـــد پیـــری لابــلای لانه‌ات

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

جغد پیر

مسعود رضایی بیاره

جغد پیر

رفتـــه‌ای ، آتش گــرفته عـــاشق دیــوانه‌ات

خـــاک و خــاکستر نشسته بـر سر کاشانه‌ات

زیر نــور مــه ندانی روح سرگــردان کیست

تا سحرگــــاهان بــــگردد بر سر ویرانــه‌ات 

رنـــگ بهبودی نگیرد تا بــگردد مهر و مـه

این تـــل خــــاکستر و ویــرانه‌های خــانه‌ات

بعد مــــرگم صدهـزاران لالـه‌های شمع سوز

سر بــــرآرد از دل خــــاکستر پــــــروانـه‌ات

آه ، مــی ترسم بـلرزاند شبی تـاریک و تنگ

آه سردم گیسوانت را بــــه روی شانــــه‌ات

کوچ کردی چون پرستو بعد کوچت مـی وزد

بــاد سردی لابــلای شاخ و بــرگ  لانــه‌ات

سهره‌ می خـــواند بـــرای لالــــه زاران دنـا

قصه‌ی آن جـــغد پیر و لانـــه‌ی ویـــرانه‌ات

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بزم جنون

مسعود رضایی بیاره

بزم جنون

عـــاشقم کــردی ، نــکردی ؟ کــرده‌ای دیوانه‌ام

پس رهـا کـــردی ، نـــکردی ؟ در دل ویــرانه‌ام

تا پـــــریشانم کنی ،  دیـــوانه وار آیـــم ز پـــی  

گیسوانت را رها کـــــردی ، رهـــــا بــر شانه‌ام

آشنا کـــــردی ، نـــکردی با نــــگاه خــود مرا؟

بعد از آن کــــردی ، نــکردی از همه بیگانه‌ام ؟

تا بسوزانــی مـــرا شمـــع شب افـــروزم شدی

آتش افکـــــدی ،  نیفکنـــدی ؟ میــان خــانه‌ام !

شمع رخسارت بسوزد هـــر کجـــا در محفلـــی

من همان دیــــوانـه آن مستانه آن پــــروانــه‌ام

تا تــو هستی نـــازنینا ، ساقـــی بـــزم جنـــون

مـــن حریف جمـع سرمستان ایـــن میخــــانه‌ام

گیسوانت را نـــده بر باد ، مـــی سوزم ، نــکن

بیش از این آتش نـــزن در من ، نکن دیـوانه‌ام

سهره ی بـــاغ جنونم ، روی دوش گـــرد بـاد

می رود این سو به آن سو شاخ و برگ لانه‌ام

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

می‌پرست

مسعود رضایی بیاره

می پرست

عــــاشقم کــــردی ، پشیمـانـــی ؟ پشیمـان نیستم

گـــــر سر از مهرت بپیچم ، اهــــل ایمـــان نیستم

عشق بت مــــی سازد و مـــن بت پرستی عـاشقم

بت پـــرستی گـــــر رهـــــا سازم  مسلمان نیستم

هر چه می خواهی بخواه از من دل و دینم توئی

دیـــن و دل را گــر نـــدادم  ، شیخ صنعان نیستم 

سر بــــه دارم گــــر زنــــی بـــا گیسوان تاب دار

سر بــگردانــــم ز دار ،  از سربـــــداران  نیستم

گفتی از عشقم بغیر از درد حاصل نیست ، نیست

درد مــــی خــواهم  نــگارا ،  اهـل درمان نیستم

عـــاشقی در مذهب دل ، شیوه‌ی اهـــل بــلاست

از بــــــــلا گــــر رو بـــــگردانم از ایشان نیستم

ساغــــــری نوشیدم از چشمت،  ز خـــاکم تا ابد

بر نخیزد بـــــوی مــی ،  از مــی پرستان نیستم

قطـــــره قطـــره گــــر نیفتم روی خــــاک دامنت

جــــویباری بــی قــــرار از نسل بـــــاران نیستم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پری

مسعود رضایی بیاره

پری

از پـــری زیباتر و از بـــرگ گــل نازکتری

با نــــگاهی دلبرانـــه از خــدا دل می بری

زیـــر پایت گُـــل بــروید دختـر اردیبهشت

مثل بــــاران بهاری تـا به صحرا بــگذری

در میــان بــــرکه‌ی آرام چشمانــم به شب

اشک مهتابی نــــگارا یا گُــــل نیلـــوفــری

بــــاورم نایــد خـــداونـدا بـــگیرم یک سبد  

در دل شب لالـه‌های سرخ و زیبا از پـری

گُــــل نمی خـــواهم نـگارا در گلستان وفا

مهربان از لالــــه‌های بـــاغ رویــا بهتری

باز گرد ای جام چشمانت پر از شهد خیال

تا بنوشم از نـــگاهت بار دیـــگر ساغری

پیش افسون نگاهت ، سهره‌ی بــــاغ غزل

لب فرو بندد ز شعر و شیوه‌ی جـــادوگری

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دختر بویراحمدی

مسعود رضایی بیاره

دختر بویراحمدی

 (برای دخترم)

دختـــر کـــوه دنــــایم  ، آریـــایــی گــــوهرم

آریوبرزن تبــــــارم ، شیر نر مـــی پــــرورم

دارم از یـــــوتاب شیر اوژن هـــزاران یـادگار

کشـورم  را مــی پرستم  دشمن اسکنــــــدرم

از پـــدر دارم شجـــــاعت از بــــرادرهــا نثار

پـــــاکدامن بــــــودن از دامــان پـــاک مـادرم

ایلیاتـــــی هستم و در دامــــن کــــــوه دنــــا

ریشه در سنگ و میان صخره‌ها می گسترم

گــــرگ بگریزد به صحرا لابـــلای بــوته زار

چـــــون عقاب آسمان‌هــا تــا ز بــالا می پرم

دارم از یــوتاب و آتـــوسا و بــی مریم نشان

دختـــــر گـُــردآفـــریدم  ، پــــاسبان کـشورم

کوهساری پُـــر غرورم در صف جنـــگاوری

در وفـــــا و مهربـــانی کمتر از خــــاکسترم

چــــون پلنگ کـــوهساران دنـا هنگام جنگ

دشمنم را زنــــده زنـــده تـــکه تکه مـی درم

دختر بویراحمـــــدی هـــرگز نمـی گیرد قرار

خانـــه‌داری مهربـــان و اژدری جنـگ آورم

وقت شادی نو بهاری لالــه زاری خوش نما

چشم و دل را مــی نوازم ، بهتر از نیلوفرم

روی دامانـــــم شکفته لالـــــه‌هـای واژگـون

باغبـــــان سرو سرداران خـــــونین پیـــکرم

خفته بـر دامــان خاکم  لالـــه‌هـــای بی کفن

آسمانی پـــــُر نـــگاره از هــــزاران اخـترم

دختر کـــــوه دنایــــم ، در اساطیـــر کــهن

همــــره مینــــوی داد و آذر و شهریـــورم

داده فردوسی نشانـــی از بلنــــــدای دنـــا

تا سرای جــــــاودانی رهاز اینجا مــی بـرم

هر که آیـــد از سفر آرد رهـــاوردی و مـن

از سفر دُرج غـــــزل آرم بــــرای دخــــترم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

صید

مسعود رضایی بیاره

صید

ای که به اشک و آه من ، طعنـــه به خنده می زنی

زخـــــم کشنده بــر تـــن ، صید فکنــــده می زنــی 

برسر ما نشسته و ، من به میان خـــــاک و خــون

می تپم و تــــو بر دلـــــم ، زخـــم کشنده می زنی

آتش عــــاشقی نـــــزد شلعـــه بـه خـــانمان  تـــو

ای که به قلب عـــــاشقی زخـــــم گــزنده می زنی

شعله رسیده تا دل ،  جنـگل جــــــان من ، ولــــی

در دل شعله، شعله در ، بـــــال پرنـــده مـی زنـی

می به کفت گــــرفته‌ای ، نوش تو باد اگر بــه می  

بـر سر آتش جفـــــا   ، قلب تپنـــــده مـــی زنـــی

تا که تو می دوی  ز پی  می دوم از پی‌ات ، مرو

بیهــده گیـــره بر سر، بـــاد رونــــده  می زنـــی

سهر‌ی بــــــاغ عشقم و از تـــو بسی شنیــــده‌ام

سنگـدلانــه سنگ بــــر،  بــــال پــرنـده می زنی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

برگ و باد (5)

برگ و باد (5)

مسعود رضایی بیاره

نکنی یاد ما نه می گیری

 خبر از حال بیماران

چشمه‌ی مهربانیت خشکید

 مثل این آسمان بی باران

تو برو با هر آنکه می خواهی

 من و آه و دریغ بی پایان

من ندانستم ای بهار امید

از پس این شکوفه‌های جوان

می وزد تند باد بی مهری

می رسد آه  سرد خزان

من چه دانستم این شکوفه می ریزد

با نفس‌های  سرد گلریزان

فکر کردم درخت سر سبزیست

عشق در باغ و  جویبار زمان

بار و برگش فرو نمی ریزد

موسم بادهای  پائیزان  

اینک ای عشق ای بهار پائیزی

اینک  ای شعله های جاویدان

منم و یک غروب  دلتنگی

منم و لحظه‌های بی سامان

برگ زردی میان پنجه‌ی باد

آه سردی میان کوچه دوان

خش خش آه و ناله‌های من است

زیر پای عبوس رهگذران

منم و کوچه‌های خلوت مهر

منم و یک نگاه بی پایان

هیچ کس ، هیچ کس نمی پرسد

کیست در این نگاه سرگردان

هوای دنا

مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

جـــغد پیری جـــا گرفتــه روی بــام خـانه‌ام

هـوی و هو در شب نهاده بر سر ویرانـه‌ام

بــوم شوم انــگار می خـواند نمی بیند دگـر

رنگ و بـــوی شادمانی خــانه و کاشانـه‌ام

روی دوش بـاد پائیزی به هر سو می رود

تـار و پــود آشیان و شاخ و بـــرگ لانه‌ام

شانه‌هایم زخــم دارد ، انـــدکی آهسته نــه

کـــوه انــــدوه زمـانه سر به روی شانه‌ام

خشک سال مهربانی کشت جانم را بسوخت

بـرنمی‌خـیزد نــم بــاران از ایــن سامانه‌ام

جنــگلم افسرده و در لابـــه‌لای  سبزه‌هــا

در سحرگاهـــــان نمی رقصد پـر پروانه‌ام

جـان شیرینم به حسرت از کنارت می روم

روزگـــاری تا بـــــگوید بیستون افسانه‌ام

سهره می خــواند غمانه بر فراز شاخسار

میـــــل کهسار دنـــــا دارد دل دـــیوانه‌ام

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دیوار تنهایی

مسعود رضایی بیاره

دیوار تنهایی

آه ، میدانم نمی خـــواهی  نمی خــــواهی مرا

یــــاد کن امــــا خـــدا را گــاه و بی گاهی مـرا 

هــر کجا دیــدی بساط سوگ و سور افکنده‌اند

یـــاد کــن با نـــم نـــم اشکی پس از آهــی مرا

می روم صحرا به صحرا با خیالت روز و شب

نی هــواخواهی نه دلــداری نه همراهـــی مرا

روزها رفتند هــر یک ، ای دریـــغ از دیــگری

یـــاد نـــاوردی نــــگارا هفته‌ای ماهــــی مـرا

رفتی امـــا خوب مـــی دانی نمـــی مانـــد بجا

در پس دیـــــوار تنهایــــی دگــر راهــــی مرا

 گــر هـزار اختر بتابــد در شب تهـنـائیم

همچــــان در آسمانم جلوه‌ی مـــاهی مرا

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

نگاهـــم می کنی چشمت دمــار از دل بــر انگیزد

تـــــرک بردارد از سو بــه روی هـم فــرو ریــزد  

مهل کــــز بنــد گیسویت رهــا گــردد دلم یــک دم

بر آشوبــد به هــم شهری اگـر دیــــوانه بگریزد

نمی مانــــد به جا از من ، بجز خاکستر و  آهـی

نــــگاه تــو نــگاه مــن اگـــر بـا هــــم در آمیـزد

میــان خــرمــن مــویت ، نسیم صبــح مــی پیچد

نمی تــرسی سحرگاهــی ز آهــی شعلــه برخیزد

شبی در پیش چشمانت به آتش می کشم خود را

تو هــم پـــروانه‌ای داری کــه از آتش نپــرهیزد

رضایــی سهره می خواند به روی شاخه‌ی گلبن

ز کهسار دنــــا امشب شمیـــم عشق مــــی بیزد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

باران

مسعود رضایی بیاره

 باران

بـــاران گـرفته و من سرشارم از خـــیالش

بوسیده گیسوانش باران ، خوشا به حالش

بـــــگذار تا بمالم بر لـــــوح دیــــده و دل

هر قطـــــره‌ای چکیــــده از گلبــن جمالش

بـــــادا نصیب جانم ، هر آفتـــــی کــه آید

بــــوی خـــــزان نگیرد گُل‌های بی مثالش

بـــرگی به تن نمانـــد ،‌ بر شاخسار جـانم

بـــــادی اگر بجنبد یک شاخـــه از نهـالش 

بــــــــگذار تــا بسوزد در آتـشم سراپــــا

گر قطره قطره نوشد خون دلم  حـــلالش

بر جــــان من نشیند بــــار غمی کـه دارد

هـــرگر نبینم امــــا رخسار پُـــر مـــلالش

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

الهه

مسعود رضایی بیاره

الهه

خبری دگـــــر نگیری گـُـــل مـــن ز دوستانت

چه کسی بریـــده از من  دل پــاک و مهربانت

نـه تــــوان دل بریـــدن ز تــو و نفس کشیدن

نـــه امیــــد زنـــــدگانی بـــه نسیـم گیسوانت

بـــه ارادتــــی که دارم همه عمربــر نــــدارم

سر بنـــدگی نــــگارا ، بــه خـــــدا ز آستانت

همــــه از سفر رسیـــده بـــه نشان آشیــانــه

تو چــــرا سفر نـــــکردی بـــه نشـان آشیانت

بــــه لبم رسیده جـــان و نـرود مگر زمــانـی

 کــه بنوشم و بمیرم دو سه جــرعـه از لبانت

تــو الهـــــه‌ی زمانـــــی و نمــــاد زنـــدگانی

کـــه ستوده‌ است مانـــی به جهــان باستانت

سحری بیــا و بشنو به زبـــان کهنــه  و نــو

به چمن که سهره خواند سر شاخـه داستانت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پرستو

مسعود رضایی بیاره

پرستو

از لالــــه‌ زاران  دنـــا ، سرو روانـــم مــی رود

همـــــراه آن آرام دل ، آرام جــــانم مـــــی رود

پیش من ای شمع سحر از زنــــدگی نــامی نبر

وقتی که می بینم دگـــر روح و روانـم می رود

پیچد میان تاب و تب اشک از نــگاهم بـی سبب

گاهــــی اگـــر نامـی به لب از دلستانم می رود

صبح است و هنگام سفر آری پرستو بال و پر

وا کـــرده و بــــار دگــــر از آشیانــم مــی رود

پـــائیز مهر آمیز من ، شعر خیـــال‌انگیــز من

مهتاب شورانــــگیز مــن از آسمانــم مـی رود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

ناله‌ی نی

مسعود رضایی بیاره

ناله‌ی نی

این نــاله‌ی نـی شعله در روح و روانــم می زند

با دل در آمیزد ولــــی  آتش به جــانم مــی زنـد

می چون برانگیزد شرر ، تا من بگیرم بال و پَِر

نی چـــون نسیمی شعلــه‌ور در آشیانـم می زند

هــر دم نسیم بـــوی او ، مـــرا کشانـد سوی او

سر می کشد از سینه و در استخوانم مــی زنـد

نــاگه بیایـد بـــی خبر ، ابر خیــالش سربــه سر

بـــاران نــم نــم تـا سحر در آسمانـــم می زنــد

نامش چو آرم بر زبان ، هر واکه از دل ناگهان

آتش بـگیرد در دهـــان و بـــر زبــانم می زنــد

مــن سهره‌ی بـاغ دلــم ، شیدای آن بـــرگ گُلم

آرام جــانم حــاصلم ، آتش به جـــانم مــی زنـد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

ارگ بم

مسعود رضایی بیاره

ارگ بم

پیش چشمش مُردم و سر خم نکرد

صید خون آلــوده را مــرهم  نکرد

بعــد عمـری انتــظار آمـــد ، ولـی

بی وفــا بر من نــگاهی هم نــکرد

آنچـــه کــرد او با من و شهر دـلم   

زلزلــــه بــا ارگ شهر بــَـم نــکرد

بر گلــــویم تیــــغ بنهـــاد و کشید

زخـــــم تیـغ دست او دردم نــکرد

مـا وفــــا کــردیم و آن نامهربــان

از جفــا و بی وفـــــایی کـم نــکرد

بی وفایـی ، رنج ، حرمـان و جفا

ایـــن دل دـــــیوانه را آدم نــکرد

پـــرچـم تسلیم بــــالا بـــرُد عشق

التفاتی هم به ایـــن پـــرچم نـکرد

آنچه او با من در اخر کرد و رفت

شعلــــه‌ی خورشید با شبنم نکرد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

یادگار دنا

مسعود رضایی بیاره

یادگار دنا

چنگل جــــان من ای دوست بهـــار آئین است

یعنی از لالــه‌ی حسرت همه جا رنگین است

آه از آن لحظه که بـــرگردی و بینی همه جــا

پُـــر ز تصویر من و حــادثــه‌ای غــمگین است

تــا سحرگــــاه ابــــد ، مست بخوابد فــــرهاد

کــه سر و سینه پُــر از یـاد لب شیرین است

بـــــگذر ای دوست به دامــان  دنا ، یـادم کن

هر بهـــاری که پُـــر از لالـه‌ی فروردین است

یــــاد کن از مـن و دلتنگی و انـــــدوه دلــــم

هر شبی دیـــدی اگر مــاه غبــار آگین است

سهره چون در گذرم این غزل و سوز سخن

یـــــادگاری ز دنـــا و جـــگری خـــونین است 

لالایی

مسعود رضایی بیاره

لالایی

کـی رود از پیش چشمم روی مهر آرای دوست

ای خوشا چشمی که بیند چهره‌ی زیبای دوست

صد بهار ار بـگذرد ، هــرگز نمی خواهم کسی

پـا نهد در لالــه زار سینه جــای پـــای  دوست

گر بیایـــد یــا نیایــد  ، بـــعد عمــری  انتـــظار

در دلم هــرگز نگیرد مهر ماهی  جــای دوست

یــاد آن دیــوانگـی‌های پس از قهرش بــه خیر

روزگـــار از من گــرفتی مهربانی‌هــای دوست

چیست رویایـــی تــر از آن لحظــه‌های نــاامید  

ناگهان آیــد صــدای جـــانفزای پــــای دوست

مـــرگ زیبـــا مـی نمایـــد پیش چشمانم ، اگـر

بشنوم هنــــگام خفتن نغمـــــه‌‌ی لالای دوست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره