سایه خیال

مسعود رضایی بیاره

سایه خیال

گفته بـــــودی بعد مـــن آیا بهاری هست ، نیست

بـــــاغ جانت را هــوای لالـه زاری هست ، نیست

لابـــــــــــــــلای شاخساران  امیــــــــــد  و آرزو

بلبـل شوریــــده‌ای بــر شاخساری هست ، نیست

گفته بــــودی بعـــد من در  گــــوشه‌های دیـلمان

شور و حالی در صدا و سیم تاری هست ، نیست

مــی دوم صحرا به صحرا روی دوش گـــردبــاد

تـا نپنداری بــه جــا از من غبــاری هست، نیست

خویشتن را  لابـــــــلا در شعلـــه‌هـــا پیچیـــده‌ام

سوختم در شام تاری بـــی تــو آری هست نیست

روزگــارم را چه می پرسی چـه می جویی ز من

گر نمی دانی پس از تو روزگـاری هست ، نیست

سایــــه‌ای هستم فتـــــاده روی دیــــوار  خیـــال

روی دیــــوار خیـــــــالی یــادگاری هست ؟ نیست  !

بلندای دنا

مسعود رضایی بیاره

بلندای دنا

مـــوج گیسویت کشیده سر بـه روی شانـه‌ات

یا نسیم آتش گـــــرفته بین مــوی  و شانـه‌ات

با رقیبان گـــــرم گشتی تــــا بسوزانــــی مـرا

آه سرد مـــن بسوزد خـــــانه و کــــاشانـه‌ات

سر به سوی آسمان آهی به حسرت می کشم

هــر شبی پرتــو فشاند مـه به روی خــانه‌ات

پــرتـو مـــه سر کشیـده از بلنــــــدای دنـــــا

نـــور مـــه افتـاده امشب در دل ویــــرانه‌ات

می بـــرد خــــاکسترم را تنــد بـــاد روزگـــار

بــــی خبر از آتش افتـــــاده در پـــــروانه‌ات

لالــــه‌ها آتش گرفتند و پـــر پــروانه سوخت

تـــــا شنیدنــد از لـــب بـــــاد سحر افسانه‌ات

گـر بسوزی سهره در آتش نمـی باشد عجب

جــــا گـــــرفته جغـــد پیـــری لابــلای لانه‌ات

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

جغد پیر

مسعود رضایی بیاره

جغد پیر

رفتـــه‌ای ، آتش گــرفته عـــاشق دیــوانه‌ات

خـــاک و خــاکستر نشسته بـر سر کاشانه‌ات

زیر نــور مــه ندانی روح سرگــردان کیست

تا سحرگــــاهان بــــگردد بر سر ویرانــه‌ات 

رنـــگ بهبودی نگیرد تا بــگردد مهر و مـه

این تـــل خــــاکستر و ویــرانه‌های خــانه‌ات

بعد مــــرگم صدهـزاران لالـه‌های شمع سوز

سر بــــرآرد از دل خــــاکستر پــــــروانـه‌ات

آه ، مــی ترسم بـلرزاند شبی تـاریک و تنگ

آه سردم گیسوانت را بــــه روی شانــــه‌ات

کوچ کردی چون پرستو بعد کوچت مـی وزد

بــاد سردی لابــلای شاخ و بــرگ  لانــه‌ات

سهره‌ می خـــواند بـــرای لالــــه زاران دنـا

قصه‌ی آن جـــغد پیر و لانـــه‌ی ویـــرانه‌ات

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بزم جنون

مسعود رضایی بیاره

بزم جنون

عـــاشقم کــردی ، نــکردی ؟ کــرده‌ای دیوانه‌ام

پس رهـا کـــردی ، نـــکردی ؟ در دل ویــرانه‌ام

تا پـــــریشانم کنی ،  دیـــوانه وار آیـــم ز پـــی  

گیسوانت را رها کـــــردی ، رهـــــا بــر شانه‌ام

آشنا کـــــردی ، نـــکردی با نــــگاه خــود مرا؟

بعد از آن کــــردی ، نــکردی از همه بیگانه‌ام ؟

تا بسوزانــی مـــرا شمـــع شب افـــروزم شدی

آتش افکـــــدی ،  نیفکنـــدی ؟ میــان خــانه‌ام !

شمع رخسارت بسوزد هـــر کجـــا در محفلـــی

من همان دیــــوانـه آن مستانه آن پــــروانــه‌ام

تا تــو هستی نـــازنینا ، ساقـــی بـــزم جنـــون

مـــن حریف جمـع سرمستان ایـــن میخــــانه‌ام

گیسوانت را نـــده بر باد ، مـــی سوزم ، نــکن

بیش از این آتش نـــزن در من ، نکن دیـوانه‌ام

سهره ی بـــاغ جنونم ، روی دوش گـــرد بـاد

می رود این سو به آن سو شاخ و برگ لانه‌ام

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

می‌پرست

مسعود رضایی بیاره

می پرست

عــــاشقم کــــردی ، پشیمـانـــی ؟ پشیمـان نیستم

گـــــر سر از مهرت بپیچم ، اهــــل ایمـــان نیستم

عشق بت مــــی سازد و مـــن بت پرستی عـاشقم

بت پـــرستی گـــــر رهـــــا سازم  مسلمان نیستم

هر چه می خواهی بخواه از من دل و دینم توئی

دیـــن و دل را گــر نـــدادم  ، شیخ صنعان نیستم 

سر بــــه دارم گــــر زنــــی بـــا گیسوان تاب دار

سر بــگردانــــم ز دار ،  از سربـــــداران  نیستم

گفتی از عشقم بغیر از درد حاصل نیست ، نیست

درد مــــی خــواهم  نــگارا ،  اهـل درمان نیستم

عـــاشقی در مذهب دل ، شیوه‌ی اهـــل بــلاست

از بــــــــلا گــــر رو بـــــگردانم از ایشان نیستم

ساغــــــری نوشیدم از چشمت،  ز خـــاکم تا ابد

بر نخیزد بـــــوی مــی ،  از مــی پرستان نیستم

قطـــــره قطـــره گــــر نیفتم روی خــــاک دامنت

جــــویباری بــی قــــرار از نسل بـــــاران نیستم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پری

مسعود رضایی بیاره

پری

از پـــری زیباتر و از بـــرگ گــل نازکتری

با نــــگاهی دلبرانـــه از خــدا دل می بری

زیـــر پایت گُـــل بــروید دختـر اردیبهشت

مثل بــــاران بهاری تـا به صحرا بــگذری

در میــان بــــرکه‌ی آرام چشمانــم به شب

اشک مهتابی نــــگارا یا گُــــل نیلـــوفــری

بــــاورم نایــد خـــداونـدا بـــگیرم یک سبد  

در دل شب لالـه‌های سرخ و زیبا از پـری

گُــــل نمی خـــواهم نـگارا در گلستان وفا

مهربان از لالــــه‌های بـــاغ رویــا بهتری

باز گرد ای جام چشمانت پر از شهد خیال

تا بنوشم از نـــگاهت بار دیـــگر ساغری

پیش افسون نگاهت ، سهره‌ی بــــاغ غزل

لب فرو بندد ز شعر و شیوه‌ی جـــادوگری

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دختر بویراحمدی

مسعود رضایی بیاره

دختر بویراحمدی

 (برای دخترم)

دختـــر کـــوه دنــــایم  ، آریـــایــی گــــوهرم

آریوبرزن تبــــــارم ، شیر نر مـــی پــــرورم

دارم از یـــــوتاب شیر اوژن هـــزاران یـادگار

کشـورم  را مــی پرستم  دشمن اسکنــــــدرم

از پـــدر دارم شجـــــاعت از بــــرادرهــا نثار

پـــــاکدامن بــــــودن از دامــان پـــاک مـادرم

ایلیاتـــــی هستم و در دامــــن کــــــوه دنــــا

ریشه در سنگ و میان صخره‌ها می گسترم

گــــرگ بگریزد به صحرا لابـــلای بــوته زار

چـــــون عقاب آسمان‌هــا تــا ز بــالا می پرم

دارم از یــوتاب و آتـــوسا و بــی مریم نشان

دختـــــر گـُــردآفـــریدم  ، پــــاسبان کـشورم

کوهساری پُـــر غرورم در صف جنـــگاوری

در وفـــــا و مهربـــانی کمتر از خــــاکسترم

چــــون پلنگ کـــوهساران دنـا هنگام جنگ

دشمنم را زنــــده زنـــده تـــکه تکه مـی درم

دختر بویراحمـــــدی هـــرگز نمـی گیرد قرار

خانـــه‌داری مهربـــان و اژدری جنـگ آورم

وقت شادی نو بهاری لالــه زاری خوش نما

چشم و دل را مــی نوازم ، بهتر از نیلوفرم

روی دامانـــــم شکفته لالـــــه‌هـای واژگـون

باغبـــــان سرو سرداران خـــــونین پیـــکرم

خفته بـر دامــان خاکم  لالـــه‌هـــای بی کفن

آسمانی پـــــُر نـــگاره از هــــزاران اخـترم

دختر کـــــوه دنایــــم ، در اساطیـــر کــهن

همــــره مینــــوی داد و آذر و شهریـــورم

داده فردوسی نشانـــی از بلنــــــدای دنـــا

تا سرای جــــــاودانی رهاز اینجا مــی بـرم

هر که آیـــد از سفر آرد رهـــاوردی و مـن

از سفر دُرج غـــــزل آرم بــــرای دخــــترم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

صید

مسعود رضایی بیاره

صید

ای که به اشک و آه من ، طعنـــه به خنده می زنی

زخـــــم کشنده بــر تـــن ، صید فکنــــده می زنــی 

برسر ما نشسته و ، من به میان خـــــاک و خــون

می تپم و تــــو بر دلـــــم ، زخـــم کشنده می زنی

آتش عــــاشقی نـــــزد شلعـــه بـه خـــانمان  تـــو

ای که به قلب عـــــاشقی زخـــــم گــزنده می زنی

شعله رسیده تا دل ،  جنـگل جــــــان من ، ولــــی

در دل شعله، شعله در ، بـــــال پرنـــده مـی زنـی

می به کفت گــــرفته‌ای ، نوش تو باد اگر بــه می  

بـر سر آتش جفـــــا   ، قلب تپنـــــده مـــی زنـــی

تا که تو می دوی  ز پی  می دوم از پی‌ات ، مرو

بیهــده گیـــره بر سر، بـــاد رونــــده  می زنـــی

سهر‌ی بــــــاغ عشقم و از تـــو بسی شنیــــده‌ام

سنگـدلانــه سنگ بــــر،  بــــال پــرنـده می زنی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

برگ و باد (5)

برگ و باد (5)

مسعود رضایی بیاره

نکنی یاد ما نه می گیری

 خبر از حال بیماران

چشمه‌ی مهربانیت خشکید

 مثل این آسمان بی باران

تو برو با هر آنکه می خواهی

 من و آه و دریغ بی پایان

من ندانستم ای بهار امید

از پس این شکوفه‌های جوان

می وزد تند باد بی مهری

می رسد آه  سرد خزان

من چه دانستم این شکوفه می ریزد

با نفس‌های  سرد گلریزان

فکر کردم درخت سر سبزیست

عشق در باغ و  جویبار زمان

بار و برگش فرو نمی ریزد

موسم بادهای  پائیزان  

اینک ای عشق ای بهار پائیزی

اینک  ای شعله های جاویدان

منم و یک غروب  دلتنگی

منم و لحظه‌های بی سامان

برگ زردی میان پنجه‌ی باد

آه سردی میان کوچه دوان

خش خش آه و ناله‌های من است

زیر پای عبوس رهگذران

منم و کوچه‌های خلوت مهر

منم و یک نگاه بی پایان

هیچ کس ، هیچ کس نمی پرسد

کیست در این نگاه سرگردان

هوای دنا

مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

جـــغد پیری جـــا گرفتــه روی بــام خـانه‌ام

هـوی و هو در شب نهاده بر سر ویرانـه‌ام

بــوم شوم انــگار می خـواند نمی بیند دگـر

رنگ و بـــوی شادمانی خــانه و کاشانـه‌ام

روی دوش بـاد پائیزی به هر سو می رود

تـار و پــود آشیان و شاخ و بـــرگ لانه‌ام

شانه‌هایم زخــم دارد ، انـــدکی آهسته نــه

کـــوه انــــدوه زمـانه سر به روی شانه‌ام

خشک سال مهربانی کشت جانم را بسوخت

بـرنمی‌خـیزد نــم بــاران از ایــن سامانه‌ام

جنــگلم افسرده و در لابـــه‌لای  سبزه‌هــا

در سحرگاهـــــان نمی رقصد پـر پروانه‌ام

جـان شیرینم به حسرت از کنارت می روم

روزگـــاری تا بـــــگوید بیستون افسانه‌ام

سهره می خــواند غمانه بر فراز شاخسار

میـــــل کهسار دنـــــا دارد دل دـــیوانه‌ام

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دیوار تنهایی

مسعود رضایی بیاره

دیوار تنهایی

آه ، میدانم نمی خـــواهی  نمی خــــواهی مرا

یــــاد کن امــــا خـــدا را گــاه و بی گاهی مـرا 

هــر کجا دیــدی بساط سوگ و سور افکنده‌اند

یـــاد کــن با نـــم نـــم اشکی پس از آهــی مرا

می روم صحرا به صحرا با خیالت روز و شب

نی هــواخواهی نه دلــداری نه همراهـــی مرا

روزها رفتند هــر یک ، ای دریـــغ از دیــگری

یـــاد نـــاوردی نــــگارا هفته‌ای ماهــــی مـرا

رفتی امـــا خوب مـــی دانی نمـــی مانـــد بجا

در پس دیـــــوار تنهایــــی دگــر راهــــی مرا

 گــر هـزار اختر بتابــد در شب تهـنـائیم

همچــــان در آسمانم جلوه‌ی مـــاهی مرا

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

نگاهـــم می کنی چشمت دمــار از دل بــر انگیزد

تـــــرک بردارد از سو بــه روی هـم فــرو ریــزد  

مهل کــــز بنــد گیسویت رهــا گــردد دلم یــک دم

بر آشوبــد به هــم شهری اگـر دیــــوانه بگریزد

نمی مانــــد به جا از من ، بجز خاکستر و  آهـی

نــــگاه تــو نــگاه مــن اگـــر بـا هــــم در آمیـزد

میــان خــرمــن مــویت ، نسیم صبــح مــی پیچد

نمی تــرسی سحرگاهــی ز آهــی شعلــه برخیزد

شبی در پیش چشمانت به آتش می کشم خود را

تو هــم پـــروانه‌ای داری کــه از آتش نپــرهیزد

رضایــی سهره می خواند به روی شاخه‌ی گلبن

ز کهسار دنــــا امشب شمیـــم عشق مــــی بیزد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

باران

مسعود رضایی بیاره

 باران

بـــاران گـرفته و من سرشارم از خـــیالش

بوسیده گیسوانش باران ، خوشا به حالش

بـــــگذار تا بمالم بر لـــــوح دیــــده و دل

هر قطـــــره‌ای چکیــــده از گلبــن جمالش

بـــــادا نصیب جانم ، هر آفتـــــی کــه آید

بــــوی خـــــزان نگیرد گُل‌های بی مثالش

بـــرگی به تن نمانـــد ،‌ بر شاخسار جـانم

بـــــادی اگر بجنبد یک شاخـــه از نهـالش 

بــــــــگذار تــا بسوزد در آتـشم سراپــــا

گر قطره قطره نوشد خون دلم  حـــلالش

بر جــــان من نشیند بــــار غمی کـه دارد

هـــرگر نبینم امــــا رخسار پُـــر مـــلالش

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

الهه

مسعود رضایی بیاره

الهه

خبری دگـــــر نگیری گـُـــل مـــن ز دوستانت

چه کسی بریـــده از من  دل پــاک و مهربانت

نـه تــــوان دل بریـــدن ز تــو و نفس کشیدن

نـــه امیــــد زنـــــدگانی بـــه نسیـم گیسوانت

بـــه ارادتــــی که دارم همه عمربــر نــــدارم

سر بنـــدگی نــــگارا ، بــه خـــــدا ز آستانت

همــــه از سفر رسیـــده بـــه نشان آشیــانــه

تو چــــرا سفر نـــــکردی بـــه نشـان آشیانت

بــــه لبم رسیده جـــان و نـرود مگر زمــانـی

 کــه بنوشم و بمیرم دو سه جــرعـه از لبانت

تــو الهـــــه‌ی زمانـــــی و نمــــاد زنـــدگانی

کـــه ستوده‌ است مانـــی به جهــان باستانت

سحری بیــا و بشنو به زبـــان کهنــه  و نــو

به چمن که سهره خواند سر شاخـه داستانت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پرستو

مسعود رضایی بیاره

پرستو

از لالــــه‌ زاران  دنـــا ، سرو روانـــم مــی رود

همـــــراه آن آرام دل ، آرام جــــانم مـــــی رود

پیش من ای شمع سحر از زنــــدگی نــامی نبر

وقتی که می بینم دگـــر روح و روانـم می رود

پیچد میان تاب و تب اشک از نــگاهم بـی سبب

گاهــــی اگـــر نامـی به لب از دلستانم می رود

صبح است و هنگام سفر آری پرستو بال و پر

وا کـــرده و بــــار دگــــر از آشیانــم مــی رود

پـــائیز مهر آمیز من ، شعر خیـــال‌انگیــز من

مهتاب شورانــــگیز مــن از آسمانــم مـی رود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

ناله‌ی نی

مسعود رضایی بیاره

ناله‌ی نی

این نــاله‌ی نـی شعله در روح و روانــم می زند

با دل در آمیزد ولــــی  آتش به جــانم مــی زنـد

می چون برانگیزد شرر ، تا من بگیرم بال و پَِر

نی چـــون نسیمی شعلــه‌ور در آشیانـم می زند

هــر دم نسیم بـــوی او ، مـــرا کشانـد سوی او

سر می کشد از سینه و در استخوانم مــی زنـد

نــاگه بیایـد بـــی خبر ، ابر خیــالش سربــه سر

بـــاران نــم نــم تـا سحر در آسمانـــم می زنــد

نامش چو آرم بر زبان ، هر واکه از دل ناگهان

آتش بـگیرد در دهـــان و بـــر زبــانم می زنــد

مــن سهره‌ی بـاغ دلــم ، شیدای آن بـــرگ گُلم

آرام جــانم حــاصلم ، آتش به جـــانم مــی زنـد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

ارگ بم

مسعود رضایی بیاره

ارگ بم

پیش چشمش مُردم و سر خم نکرد

صید خون آلــوده را مــرهم  نکرد

بعــد عمـری انتــظار آمـــد ، ولـی

بی وفــا بر من نــگاهی هم نــکرد

آنچـــه کــرد او با من و شهر دـلم   

زلزلــــه بــا ارگ شهر بــَـم نــکرد

بر گلــــویم تیــــغ بنهـــاد و کشید

زخـــــم تیـغ دست او دردم نــکرد

مـا وفــــا کــردیم و آن نامهربــان

از جفــا و بی وفـــــایی کـم نــکرد

بی وفایـی ، رنج ، حرمـان و جفا

ایـــن دل دـــــیوانه را آدم نــکرد

پـــرچـم تسلیم بــــالا بـــرُد عشق

التفاتی هم به ایـــن پـــرچم نـکرد

آنچه او با من در اخر کرد و رفت

شعلــــه‌ی خورشید با شبنم نکرد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

یادگار دنا

مسعود رضایی بیاره

یادگار دنا

چنگل جــــان من ای دوست بهـــار آئین است

یعنی از لالــه‌ی حسرت همه جا رنگین است

آه از آن لحظه که بـــرگردی و بینی همه جــا

پُـــر ز تصویر من و حــادثــه‌ای غــمگین است

تــا سحرگــــاه ابــــد ، مست بخوابد فــــرهاد

کــه سر و سینه پُــر از یـاد لب شیرین است

بـــــگذر ای دوست به دامــان  دنا ، یـادم کن

هر بهـــاری که پُـــر از لالـه‌ی فروردین است

یــــاد کن از مـن و دلتنگی و انـــــدوه دلــــم

هر شبی دیـــدی اگر مــاه غبــار آگین است

سهره چون در گذرم این غزل و سوز سخن

یـــــادگاری ز دنـــا و جـــگری خـــونین است 

لالایی

مسعود رضایی بیاره

لالایی

کـی رود از پیش چشمم روی مهر آرای دوست

ای خوشا چشمی که بیند چهره‌ی زیبای دوست

صد بهار ار بـگذرد ، هــرگز نمی خواهم کسی

پـا نهد در لالــه زار سینه جــای پـــای  دوست

گر بیایـــد یــا نیایــد  ، بـــعد عمــری  انتـــظار

در دلم هــرگز نگیرد مهر ماهی  جــای دوست

یــاد آن دیــوانگـی‌های پس از قهرش بــه خیر

روزگـــار از من گــرفتی مهربانی‌هــای دوست

چیست رویایـــی تــر از آن لحظــه‌های نــاامید  

ناگهان آیــد صــدای جـــانفزای پــــای دوست

مـــرگ زیبـــا مـی نمایـــد پیش چشمانم ، اگـر

بشنوم هنــــگام خفتن نغمـــــه‌‌ی لالای دوست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

یلدا

مسعود رضایی بیاره

یلدا

بـــاغ بی برگیم و از پــــائیز رویــــایی ترم

از غروب آخــــرین خـورشید یــــلدایی ترم

کـــــوچه‌ی تنهائیم را هیـــچ پــایی پُر نکرد

گر چــه از هر باغ پــائیزی تماشایــی تــرم 

رنگ بی مهری نمی گیرد هــــوای سینه‌ام

از سپهر پُـــر ستاره  پــــاک و مینایـی ترم

سرکشی ها می کنی از عشقم امَـا یوسفم !

هر شبی از شور و شیــدایی زلیخـایی ترم

رهـــروان شیـــخ صنعانیم و پیش چشم تو

جـــان مریم از مسیحــا هــم مسیحایی ترم

در نــــگاه مهربــانت غسلتعمیــدم بـــده

دختر ترسا کــه من از هر که ترسایی ترم 

گفته بودی قطره قطره آب شو تا نوشمت

اینک از بحر خــزر سرشار و دریایــی ترم

رنگ رویا

مسعود رضایی بیاره

رنگ رویا

لای آثــــارم نشسته رنــــگ رویــــاهـــــای تـــو

بین ایـــــن ویرانــــه‌هــا پیداست جـــای پــای تو

هــر سحرگـــاهی ‌بـــــر‌آید  از گلـــــوی بیستون

جـــــان ‌شیرینم همیشه نـــــــاله‌ی شیــــدای تــو

بــــــوسه بر دیـــــواره‌های خاطـــراتم مــی زند  

زخم هـــــــای کهنـــه‌ی  پیــــدا و ناپیـــــدای تو

چیستی ای نغمــــه‌ی شیرین سحرانـــگیز عشق

می رود تـــا بـــی کــــــرانه نغمــــه‌ی آوای تـو

هر شبی می پرسم از خود، بی وفا آخر چه بود

فاصـــــله تــا ایـــن همه بین مــن و دنیـــای تو

از همان روزی کــه رفتی از دلـــم دیــگر نرفت

لحظـــــه‌ای تصویر چشم و خنـــده‌ی زیبـای تو

می زنــــد آتش به جــــانم لحظه لحظه یــاد آن

خندهــــــای دلنشین و مهـر بــــی پــروای تــو

دیده بر هم می نهم تا در هـــوای خواب خوش

بال بـــــگشایم میان بــــــــاغ رویــا‌هــــــای تو

ای خوشا خـــوابی که در یلـــدای یأس وانتظار

چهــــره آرایــــد سحر از تـــــابش سیمای تــو  

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پائیز

مسعود رضایی بیاره

پائیز

بعد از آن روزی کـه رفتی  جـلوه از پائیز رفت

مهربـــانی پَـر کشید از بــــاغ و بـا گـُلریز رفت

سهره تـــرک آشیـــانه وز پِِِـــی او لالـــــه هــم

چــون پرستو و چکاوک هــای عاشق نیز رفت

خنــده پَــر زد از لبــانم ، لانــه‌ام را بـــاد بُــرد   

از لبـــان غنچــــه هـــم لبــخند مهر آمیـز رفت

بـــاغ پژمُــرد و نــــوایــی بـر نیامـــــد از لبـی

فـــاخته دم در کشیــد و بلبــــل از پـالــیز رفت

جـــان شیرینــم ، پس از تــو بیستون آرام شد

رفت فرهادت به حسرت از پی‌اش  پرویز رفت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دنای برف آلود

مسعود رضایی بیاره

دنای برف آلود

میــــان مردم شهر و تمــــام  بـــود و نبــود

دلـــــم گـــــرفته برایت ، دنــــای بــرف آلود

ز مـــن به تو ای کــــوه پُـــر غــــرور سلام 

ز مــــن بـــه تـــو ای چشمه سار دور درود

خـوشا کسی که به چشمت نهــاد دیده بخفت

سحر دوباره به چشمت ز خواب دیده گشود

هـــلاک جــــرعه‌ی آبـــی ز جــام چشم تـوام

کنـار این همه دریـــا ، میـــان این همه رود

تـــا پُــر شود منــــــظر چشمم ز جــــلوه‌ات

یک آسمان گـــــرفته نــگاهم ، ولی چه سود

دیوانه

مسعود رضایی بیاره

دیوانه

کـاشکی در سینه جـــای  دل نبـود

یــا کنــــار دل مـــرا مـنزل  نــبود

کــاش بـا دیــــوانه یک جــا زیستن

از سر شب تـــا سـحر مشکل نبود

می گذشتم بــادپــای از کــوی وی

گـر دل دیــــوانــه پا در گِــل نبود

شعـلـه می رویــد ز دشت سینه‌ام

کشتکــار عشق بـی حاصــل نبـود

تکیه بر امــواج  غـم کـی می زدم

عشق اگر دریای بـی ساحـل نبود

 دل به او دادیـم و او پس داد دل

مشکل از دل بـود دل قابـــل نبود

زندگی سخت است با دیــوانه‌هــا

طفل بــی پـروای دل عــاقل نبود

مهر یک سو آخرش دیـوانگیست

دل به او مـــایل و او مــایل نبود

قاتلم دل بــود و او جــان و دلــم

جــان ما او بود و او قاتـــل نبود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشتی

مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

یــــــــاد از آن روزی کــــــه سروی ســاده و آزاده بود

مـــــا به او دل داده و او هم بـــه مــــــا دل داده بــــود

چشم زیبـــــــایش فــــــــــروغ بـــــــــــــی زوال آفتــاب

مهربانـــــی‌هــــای او شیرین و صاف و ســــــاده بــود

در نـــــگاهش  زنــــــــــدگانی نغمــه از دل مــی سرود

دختــــــر اردیبهشت از عطــــــر بـــــاران زاده بـــــــود

می نشست اما نه چـون خـاکی بـه پـــای هــــر خسی

 کوهساری سایـــــه‌اش بر روی پــــا افتــاده بـود

از گـــــــرانـی‌هـــــای انـــــدیشه بـــــدخشان دلش

معــــــدن یــاقوت سرخ و گــــــوهر بیجــــاده بـود

پایمـال تُنـــــد بــــــاد مــــــوسم گـُــــــــــــلریز شد

لالــــه‌زاری را کــه دنیـــــا از بهشت آورده بــود

هر که می خواهد بگوید،هر چه می خواهد دلش

او نــگارستانی از گـُـــل‌هــای فــوق العـــاده بـود

سهره‌ی طبـع مرا این نغمـــه خــــوانی‌هــا نبـود

گر نــه او مــــرغ دلــم را در هـــوا پَـر داده بـود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

غبار انتظار

مسعود رضایی بیاره

غبار انتظار

کاروان‌هــــا آمـــــد امـــّا یــــار نـه دلــــدار نه

لالـــــه و گُـــل آمــد امّـــا سرو نـه سالار نـه

می دود هر سو نــــگاهم در میــان کـاروان

شایــد آیــــد نـــرمـه نــرمـه ، آه نــه انگار نه

دیــــــدگانم تــــار بینـد در غبــــــار انتــــــظار

نیست پیــدا در نــــگاهم راه نـه رهــــوار نه

دانم آیـــد او زمــانی کـز من شوریده حــال

نیست بر جـــا در زمـــانه یـــاد نـــه آثـار نــه

چـــار فصل زنــدگانی پُر گُـــل و آلالـــــه باد

دامـــن پاکت نــگارا ، خــار نه خــونخوار نـه

بر سر خاکم بیاید هر که می خواهد ، ولی

بی دف و تنبور نه  بـی تـار و بـی گیتار نه

آهنگ انتظار

مسعود رضایی بیاره

آهنگ آنتظار

گفته بـــــودی بــــاز مـــی گردی ، ولی انگار نه

آمــــدن در پــــی نـــــدارد رفتنت ایــن بــــار ، نه

 

گفته بـــــودم با دلــــم ، باران  اگـــر آیــد تـو هم

باز می گــردی پس از سالی ، ولــی انـــگار نه

 

نا امیدم ، دست می شویم ز دیـــــدارت ، ولـی

بر نمــــی دارد ز تــــو انــــدیشه نــه افـــکار نـه

 

فرودین آمد برفت و تیر و دی از پـــی گــذشت

سال و مه آمـــــد پیاپی ، یـــــار نـــه دلــــدار نه  

 

هر چه می گیری بگیر از من خــداوندا ، ولـــی

مهــر او از مـــن نگیر  و  فــــرصت دیـــــدار نــه

 

بعد از آن روزی که رفتی در کنارم روز و شب

غــــم فراوان دارم امّـــا محــــرم و غـمخوار نه

 

عقل می گوید نیاندیشم به تو دیــــگر  ، ولـی  

ایــن دل دیـــوانه و این هــــوش نــاهشیار نه

 

زنـــــدگی بــی جــلوه‌ی مهتاب و آب و آفتاب

سخت آسان است و بــی چشم سیاه یار نه

 

دوستت دارد خــدا ، مـــی دانــم امّــا نازنین

هیچ کس جون سهره‌ی دیــوانه‌ات بسیار نه

برف خون

مسعود رضایی بیاره

برف خون

بـــــاده هـــر شب تا سحرگاهــــان مرتب مـی کشم

جرعــــه جـــرعه گــاه گاهــی هـم لبالب می کشم

 

 هر چـــــه می ریزد به جـــامـم ساقــی بزم جـنون

دست او می بــــوسم و لاجــرعه بـر لب می کشم

 

 دل نمی گیرد قـــــرار ،  امــــّا نمــی دانـــد کسی 

آنچـه من از دست این دیوانــه هر شب می کشم

 

 داد نـــــاکامی ز کـــــی بستانـــم ای چـــرخ فــلک

آنچه بر سر می رود از چشم کـــوکب مــی کشم

 

 مشرب مـــا مهربـــــانی بـــود و عشق و دوستی

درد‌هــــــا در سینه از آثـــــار مشرب مــــی کشم

 

 طفـــــــل عقـــلم مـــی گـــریزد از دبستان غمش

دست او می گیرم و هرشب به مکتب می کشم

 

 بـی وفــــــا تصویر چشمان تـــرا هــــر نیمه شب

لابــــــــلای خاطــــراتم  بــــا مـــرکب مـــــی کشم

 

 سهره‌ی بـــی آشیانت را میـــــان بــــرف خـــــون

در شب سرد زمستانی بــه مــرکب مــــی کشم

کمرگاه دنا

مسعود رضایی بیاره

کمرگاه دنا

روی مــــژگان من و دامـــــان چشم لالـــه گون

رُسته هر سو دسته دسته لالــــه‌های واژگـــون

 

باغبـــــان عشق مـــی دانــــد،  ندیدست و نـچید

ایچنین گـُـــل هـــای سرخ و آتشینی تـــا کنــون

 

آسمان گــــویی بهــــار پُـــر نمــی بــاریده است

روی دامــــانم به ژرفی تیــــره‌ای بـــاران خون

 

بین تـــــردید نـــــگاهت ، چیست تقــــدیر دلـــم

بگــــذرم یـــا بــا تو مـــانم تــا سحرگاه جنــون

 

تیشـــه‌ای کــــو،  تــا نویسم بـر کمـــرگاه دنـــا

داستــانی تــــازه از فـــرهاد و کـــــوه بیستون

 

هر که می سوزد در آتش چـاره‌ای دارد ، مگر

من که می سوزم سراسر از برون و از درون

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پایان

مسعود رضایی بیاره

پایان

بخت مــا را فرصتی  از گــــردش ایــــام نیست

عاشقان را بهره از ایــــام و جــام و کــام نیست

 

می روم صحرا به صحرا همره مجنون ، ولــی

منزلی در آخــــر ایـــن  راه نــــافرجـــام نیست

 

گفتمش در سینه مــا را جای ده ، خندیـد و گفت

سینه‌ی مــا جـــای هر دیـــوانه‌ی بــد نـام نیست

 

گفتمش در سر مرا غیر از خیالت نیست ، گفت 

جای مــــا درموج این  دریای پر اوهــام نیست

 

واژه هایت بــــــوی بــــاران بهـــاری مــی دهد

کلبــــــــه‌ام  را طــــاقت سیلاب نـــا آرام نیست

 

قطـــره قطــــره از لبانم می چــــکد خون جــگر

سرخی لب هـــای ما از بــــاده‌ی گـُل فام نیست

 

در نـــــگاه سرد او پــایــــان خـــود را دیـــده‌ام

می روم ، محتاج پیک و نــــامه و پیــغام نیست

ایــن دل صد پــــاره  زخـــم چشم آهـوی دناست

زخـــم تیر و تــرکش و بـرگ لب صمصام نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره